Zoals één van de grote denkers van de eenentwintigste eeuw ooit het oeuvre van Didier Daeninckx samenvatte, vergeten is een transitief werkwoord, wel, zo kan het oeuvre van Norbert ook samengevat worden, vergeten maar niet vergeven.

Norbert, wat een samentrekking van Bert en Norkelman is, had een droom, en zoals Martin Luther King ons allen geleerd heeft, ooit, als je lang genoeg wacht, komt die droom uit.

Tot zijn negendertigste wees alles er echter op dat dit voor Bert niet zou opgaan, reeds van kindsbeen af zat alles tegen. Omdat hij in stuit lag met een keizersnede geboren, gepest op school, verstoten thuis, want zijn stiefvader was er van overtuigd dat Bert niet van hem was, in het leger de pispaal van alle Belgische divisies in toenmalig West-Duitsland, en toen de snorkels op tv waren, was hij constant het lijdend onderwerp van tal van practical jokes. En hoeveel keren hij niet met all-star of junior of toeter is aangesproken, hij liever dan ik.

De enige keer dat het Bert meezat, was op zijn pedofilie proces, waar hij door de ouders van zijn buurmeisje valselijk beschuldigd werd, maar waar het buurmeisje zelf Norbert uiteindelijk van alle schuld heeft gezuiverd. Uit dankbaarheid heeft hij toen het nummer 'Dank je wel, kleine lieve meid' geschreven, wat hem daarna duur te staan gekomen is, omdat hij voor dat nummer een proces wegens plagiaat aan zijn broek had van Abba. Het poëtische en muzikale thema leunden immers verdacht aan bij "Thank you for the music", wat niet ontkend kon worden...


Dank je wel, Norbert!