Oooooooo, wat zou ik graag eens deelnemen aan blind date. 'k Weet wel niet of dat nog bestaat, maar dat moet bijna wel, want het is en blijft een ijzersterk concept. Stammend uit de jaren tachtig, things were good when we were young.

Ik wil meedoen, niet voor de door de wind en regen geteisterde presentatrice, maar simpelweg omdat ik zo graag eens wil antwoorden op de vraag die ze daar altijd stellen, namelijk "Als je jezelf met een gebouw moest vergelijken, welk gebouw zou dat dan wel mogen wezen?"

Ik zou niet antwoorden met het voor vrouwen obligatoire "Ik ben geen katje om zonder handschoenen aan te pakken, maar ik ben boterzacht als ik wat motten krijg van een macho", of het voor venten verplichte "Diep van binnen ben ik een teddy beer, en ik sla enkel met mijn vuisten als het echt, écht nodig is. Als mijn wijf bijvoorbeeld geen bier heeft gehaald, of als het eten aangebrand is."

Niets van dat alles, ik zou zeggen dat ik nog het best aanleun tegen de toren ven Pisa, want die staat ook wat schots.

Als je me ziet, zou je het niet zeggen, maar mijn linkerbeen is 17 procent korter dan mijn rechterbeen, en 17 procent is nu ook net de inclinatie van die toren. En als je me in de ogen kijkt, zien de meeste mensen het niet, gebiologeerd als ze zijn door mijn starre blik, maar mijn linker oog loenst wat. Uit testen bij de oogarts is gebleken dat het, je raadt het al, 17 procent scheel kijkt. En alsof dat nog niet genoeg was, ik heb drie keer mijn derde studiejaar moeten overdoen, en de eerste twee keren dat ik gebuisd was, haalde ik telkens 17 procent. Dat is net dat ietsje te toevallig om toevallig te lijken, me dunkt. Ik denk niet dat ik daarom overdrijf als ik hier durf te stellen dat ik de vleesgeworden toren van Pisa ben.

En dan lees je in je krant, en krijg je te horen dat ieder gehucht verbroederd is met een dorp uit een nieuw EU land, en dan wil je ook wel, voor één keer in je leven, trendy zijn, en dan wil je ook verbroederen. En dan is je volgende reisbestemming heel vlug gekozen.

Ik vrees voor de Pisotheken dat ik een bezoekje aan de Pisaanse toren zal brengen, en het verbroederen met het gesteente zal er niet van de poes zijn!

Oempf

Fuck.

Ik heb lang gedacht dat mijn blog eenzaam aan de top stond van de Belgische blog wereld. De enige noemenswaardige concurrent die ik ken is in de jaren tachtig (briiiiillllljjjiaaaaanttt, de eighties!) blijven steken, en het ziet er niet naar uit dat die daar de eerste jaren uit geraakt. Voor de rest heb ik vannacht gedronken, en bitter weinig interessante, goedgeschreven, fijn om te lezen blogs gezien.

Wel veel mensen waarvan het lijkt of ze net leren spreken hebben, en er wegens een of andere onduidelijke reden nog eens in slagen om het neergeschreven te krijgen ook. Of mensen die niks te zeggen hebben, al sloeg je ze dood. Maar het toch nodig vinden om iets op te schrijven. Of, wat het ergste is, een combinatie van beide.

Ik ben de Belgische blogs bij Blogger voor de zekerheid nog eens afgegaan, en mijn vermoeden van numere uno te zijn werd er alleen maar door gesterkt. Totdat ik dit tegenkwam.

Mijn respect is groot, wiiiiieeeee! Er staat zelfs poëzie op, wiiiieeeee! En het is fantastisch geschreven, wieeeeeeeeee! Iedereen die het woord monter gebruikt verdient voor mij de nobelprijs voor de vrede!

André heeft ons veel te vroeg verlaten, en daarom is mijn living nu ingericht als een in memoriam. Bezoekers kunnen ter zijner nagedachtenis bij het binnenkomen het rouwregister tekenen, op de tonen van "zij gelooft in mij" en "een beetje verliefd", en er mag enkel met gedempte stem gesproken worden.

Dit zijn wat sfeerbeelden:


André Hazes Live in Concert


André Hazes bij de open haard


twee fans, een schrijn, en een meesterwerk

Wanneer ik die prachtige platen zie, doet het mij terugdenken aan betere tijden. Bijvoorbeeld aan die keer, 12 december 2003, dat André op bezoek kwam in de adjudant harboortstraat. Ik wil je zijn erfenis niet onthouden, hier zijn wat foto's van dat bezoekje:


André Hazes en een fan


André Hazes in een liefdevolle omhelzing, André was een man naar mijn hart


André in betere tijden, op bezoek in de adjudant harboortstraat

Ziezo, qua tribute kan dit wel tellen.

En het blijft feest!

Om van het gezaag van al mijn fans af te zijn (waar kan ik me ook zo'n kapsel aanmeten, hoe veel moet dat kosten, ...), vanaf morgen kun je in de adjudant harboortstraat langskomen voor een broske, en dat tegen het gunsttarief van 6 euro.

Dat is, als je minimum twee posts van deze blog visueel kunt evoceren, dus zonder woorden te gebruiken. Anders is het 6,20 euro, wat ik nog altijd schappelijk vind voor zo'n kwaliteit.

Hoera! Het is dik feest! Weeral! In de gloria!

Na immers een tijdje geleden het honderdste bericht, is nu officieel (gerechtsdeurwaarder van Backlé bla bla blah) de duizendste bezoeker gepasseerd!

Briljááááááááááááááánt!

Er is hier altijd wel iets te doen voor Jan met de pet, vandaar ook dat het zo fijn vertoeven slash langskomen is! En als er dan al eens sporadisch niks te beleven valt, hier worden er tenminste genoeg uitroeptekens gebruikt!

Nu hoor ik de kwatongen al zeggen "Een tijdje geleden honderd posts, en nu pas 1000 bezoekers, dat betekent dat iedere post nog niet door 10 mensen wordt gelezen. Wat een armzalig bezochte blog."

Maar die slechteriken met een verdorven hart kan ik teleurstellen, want mijn teller is er pas gekomen een hele tijd na de start. En het is eigenlijk de bedoeling dat dit hier maar door één mens en een paardekop wordt gelezen, dus iedere extra bezoeker is winst.

Jaja, ook u!

Het is niet de gewoonte om mijn woord te breken, maar laat ik als verontschuldiging maar aanvoeren dat ik vorige week te ziek was om een objectieve boekbespreking te kunnen maken. Wanneer een mens zich niet goed voelt, vervalt hij al zeer vlug in een negatieve vicieuze cirkel waar met de beste wil van de wereld niet meer uit te geraken is. En dat is dan niet het ideale moment om een boek te bespreken.

Maar goed, ik voel me al veel beter, dus kan ik me nog eens als harde, maar rechtvaardige boekcriticus uitleven. Deze week is de keuze gevallen op een klassieker van de Vlaamse literatuur, een boek dat mee aan de wieg gestaan heeft van vooral het visuele deel van de Vlaamse audiovisuele industrie.

Het boek is getiteld "De jacht op een voetbal", met als ondertitel "de belevenissen van Jommeke", van een zekere Jef Nys. Nu, voor de mensen die dit werk niet kennen, het verhaal is opgebouwd rond het personnage Jommeke, een strooi goud geel behaarde jongeman, die samen met zijn vrienden op jacht gaat naar een voetbal. En het daarbij moet opnemen tegen Anatool, die in dit verhaal de rol van Sardonis op zich neemt.

Jommeke wordt hierbij bijgestaan door een pot pouri van vriendjes en ongedierte, zoals daar zijn een zeer zwak gecaste Filiberke, een totaal ongeloofwaardige Flip als papegaai, iets wat voor een aapje moet doorgaan dat Choco wordt genoemd, en een tweeling Annemieke en Rozemieke, die ondanks alles (een zeer zwakke plot, voor het overige uiterst zwakke acteurs, een kinderlijke belevingswereld en ouderwetse taal) toch overeind blijven in dit verhaal.

Kortom, het lijkt wel alsof dit verhaal met als doelpubliek zesjarigen is geschreven. Ik raad het dan ook iedereen af als literatuur op zijn nachtkastje, maar misschien kunnen je kinderen er nog iets aan hebben, want het is een simplistisch werkje, waar een kind misschien wel nog iets in ziet.

2004 is echt wel een annus horribilis.

Na Johny Cash, Florke en vele anderen heeft nu ook André Hazes ons verlaten. Veel te vroeg.

Verschiet niet als er een paar weken stilte is op deze blog, dit heeft wat tijd nodig om te verwerken. Een dag stilte is het minste dat we kunnen doen voor André.

Ik had jullie in een vorige post nog een foto beloofd van een volledige regenboog.

Tja, als je iemand uit de achtergestelde buurten van Kessel-Dal, wat op zich al een achtergestelde buurt is in Kessel-Lo, wat op zich het south central LA van België is, op pad stuurt om een foto te trekken van een volledige regenboog, is dat waarschijnlijk alles wat je kan verwachten te krijgen.


Een volledig exemplaar? Ik dacht het niet...

De opmerking die ik kreeg toen ik tegen mijn beeldreporter zei dat de regenboog op de foto niet volledig was, was dat hij dat wel was. Maar dat de huizen van de slumps waar hij woonachtig is in de weg stonden. En dat mijn lezers dan maar hun creativiteit moesten aanspreken. Maar zoals je zelf maar al te goed zal weten, creativiteit is niet een van je sterkste kanten...

Een beetje fotograaf schrikt er dan niet voor terug om het ideale kader voor de foto zelf te creëren, en die bordkartonnen sloppenwijken tegen de vlakte te duwen. Veel werk kan dat niet zijn, en je bewijst er de bewoners nog een goede dienst mee.

En ja, dat is de buurt waar criminaliteit en de mafia hoogtij viert, en waar je best een paar jaar bak achter de kiezen hebt, wil je niet in elkaar geslagen worden. Zomaar. En waar je best niet met iets met een hogere waarde dan vijf euro over straat loopt, wil je het kunnen navertellen. Geloof mij, je komt er beter niet.

Afgunst is geen goede eigenschap van de mensen.

En meer woorden maak ik er niet aan vuil.

Het was wel even verschieten, toen ik deze avond thuiskwam.

De hele stoep van de adjudant harboortstraat was overdekt met dikke lagen bloemen, tot op de rijweg toe. Eerst dacht ik dat princess Di in mijn straat gestorven was, maar dat kon niet, want dat was al ergens anders, in een andere tijd, gebeurd. Die bloemen bleken stuk voor stuk, allemaal, een dankbetuiging te zijn voor de kapper die de wereld zo'n mooi kapsel had geschonken. Er is toch nog schoonheid en dankbaarheid in deze donkere wereld!

Ik wil jullie het schouwspel niet onthouden, neenee, zo hardvochtig ben ik niet, plus zo kunnnen jullie toch ook wat meegenieten van het prachtige visuele kleurenpalet dat mijn stoep sierde.

Hier is een foto, zij het van een heel klein fragmentje van wat er lag:


Als je goed kijkt, zie je zelf dat een trouwe fan zelfs het prijskaartje aan de bloemen gelaten had, en het waren precies geen goedkope!

Maar dat bloementapijt, dat was niet het enige verschot vandaag. Wat wat blijkt? Ik ben de enige mens op het internet die de woorden "plastieken", "sandalen" en "groothandel" op één webpagina heeft gebruikt. Ik voel me nu toch wat uniek! Check it out, als je het niet gelooft!

Laat ons volwassen mensen zijn, en een koe een koe noemen.

Waarom zou iemand nog naar de kapper gaan, als hij in het bezit is van te veel tijd, een schaar, een tondeuse, en twee magische handen? 't Is allemaal de schuld van mijn ziek zijn, heel het weekend niet buiten geweest, en zondag zo verveeld dat ik wel iets moest doen. Maar ik was nog niet genoeg aangesterkt om buiten te komen, dus is dit het resultaat:




Tja, ik zal mijn South park figuurtje van een eergisten moeten aanpassen, want echt treffend is het niet meer. En Steven, zet die spaghetti maar al klaar...

Umpf.

Wat mensen toch allemaal in hun hoofd halen. Hier was ze in België...

En dit mag er wel zijn.

Oeps. Nog een post. Het zijn precies solden.

Toevallig op deze blog gestoten, en dat was fijn om te lezen. Als wereld en real politieker vond ik niet meer dan mijn plicht om dit met jullie te delen.

Voor de rest hou ik me zoveel als mogelijk afzijdig van de verkiezingen in de Verenigde Staten, 'k heb daar eigenlijk niks verloren. Ik ben meer een dorpspolitieker. Die wat nadenkt over het Leuvense. Eigenlijk denk ik daar enkel over na, wat me nog geen politieker maakt. Dat hier beweren zou intellectueel oneerlijk zijn. Het is allicht beter te zeggen dat ik simpelweg een burger ben, die zijn plicht doet.

Maar eigenlijk doe ik mijn plicht niet, wanneer is immers de laatste keer dat ik daklozen heb opgevangen? Wanneer heb ik hongerigen te eten gegeven?

Het is nu vrijdagavond, iets na zeven uur, en ik hou er mee op voor vandaag. Ik ben ziek, en ik ga nu slapen. De uren voor twaalf uur tellen immers dubbel.

Slaapwel.

Soutpark! Mezelf!

Je kan je eigen South Park figuurtjes maken op deze fantastische site. Doe er uw voordeel mee! Vandaag nog!

Voor mensen die graag baby's zien, en hun trotse ouders, is dit een absolute aanrader. Pas op, er kunnen schokkende foto's te zien zijn, gevoelige lezers onthouden zich best.


Voor het geval dat je zelf zwanger bent, kun je hier zelf een beebiesite aanmaken.

De pocket despoot-bulldog uit het Leuvense verstaat precies maar één taal.

En dat is de taal van fysiek geweld en afdreiging, de taal van keiharde valuta, en de taal van de media. Nadat hij meedogenloos aan de schandpaal was genageld in de betere media, heeft hij eieren voor zijn geld gekozen, en heeft hij de rode golf omgevormd tot een ietwat groene golf. Zodat je toch al iets vlotter rondom Leuven kan rijden met je auto. Eindelijk was er iemand die het aandierf? aandorf? aandurfde? weerstand te bieden aan zijn moedeloos, enkel bedoeld om mensen ongelukkig te maken, plan van de rode golf.

Zekere kwatongen die anoniem wensen te blijven beweren dat de enige reden van die rode golf het feit dat hij deze politieke partij niet afkon, en dat rood de favoriete kleur was van Bernard, zijn schielijk overleden woef.

Blij dat deze blog een verschil kan maken in uw en mijn leven! Bloemen en kransen kunnen altijd als dank aangeboden worden bij een goed doel naar keuze.

Mijn meer aandachtige en verstandigste lezers (voor zover ik die heb, natuurlijk, verstandige en aandachtige exemplaren) hebben me de laatste tijd bestookt met e-mails, waarin telkens hetzelfde patroon naar voren kwam. Iedere mail bevatte zowat dezelfde vraag, namelijk of de regenboog uit mijn vorige post een waarheidsgetrouw exemplaar was, of slechts een zeer geslepen, zeer nauwkeurige vervalsing van the real thing.

Wel, voor deze lezers kan ik een tipje van de sluier lichten, en kan ik zeggen dat het in wezen slechts een poëtische evocatie is van een echte regenboog, zij het dan een uiterst realistische. De andere lezers laat ik nog in het ongewisse.

Omdat één volledige regenboog geen regenboog is, heb ik er een beeld reporter (jaja, stielo's blog heeft beeld reporters) op uitgestuurd, om nog een tweede bewijs op de gevoelige plaat vast te leggen. Benieuwd waar en wanneer die met iets op de proppen zal komen...

Ooh, en qua mooi moment nog de volledige regenboog proberen te vermelden. Dat een mens daarvoor naar Nederland moet reizen, om nog eens zo'n prachexemplaar te mogen zien.


Regen? Zonneschijn? Wie zal het zeggen?

Ik ben nooit vies geweest van de Europese gedachte (Ode aan de Vreugde is altijd al mijn favoriet stuk van van Beethoven geweest, negen mijn lievelingsgetal), en dat kwam me vandaag maar goed uit ook. Immers, in een bus vol Belgen met le meilleur du Joe Dassin (mijn favoriete singer songwriter, l'été indien en Bip-bip zouden in ieders muziekcollectie een prominente plaats moeten innemen) uit de boxen schallend, op weg naar Nederland. Land van wondermooie stewardessen, tulpen en Marco Borsato (die in tegenstelling tot Joe, geen prominente plaats behoeft in ieders platencollectie).

Om in Amsterdam met Britten, Duitsers en Fransen te babbelen. Denen, Russen en zelfs Roemenen tegen te komen (Europa is immers één geworden, de muur is gevallen). Het doet goed om in deze harde wereld deze boodschap te mogen verkondigen, dit lichtpuntje in de duisternis in levende lijve te mogen aanschouwen. Europa is één geworden, er zijn lessen getrokken uit het wrede verleden van het continent!

In de volksmond wordt deze blog wel eens de canvas van het internet genoemd, en het zal voor iedere normale mens wel duidelijk zijn wat daar de reden van is.

Ik denk niet dat ik er geen tekeningetje bij moet maken, vooral omdat het merendeel van mijn lezers het bevattingsvermogen van een mossel heeft.



Meerwaardezoekers zijn hier kind aan huis, en wat er quasi dagelijks verschijnt, durft al eens diepgang te vertonen.

't Is dan ook in dat ruimer kader dat de redactie van deze site heeft besloten dat er vanaf nu een boekenrubriek zal aangeboden worden.

Iedere week wordt een boek hetzij uit de actualiteit, hetzij uit het verleden, behandeld. Deze week is de keus gevallen op "Keep it simple" van ene Aimé Desimpel, met als baseline "Vrijmoedige overwegingen van de manager van het jaar over zichzelf, ondernemen, succes en politiek".


Keep It Simple!

Nu, over de doden niks dan goeds, en daarom kan ik hier melden dat het boekje prima is geschreven, en raad ik het dan ook iedereen aan. Het maakt o zo veel meer waar dan zijn titel belooft. Loop! Ren! Naar de betere boekhandel! Verslind het!

Het stuk waar ik zelf het meest heb van opgestoken, is de visie van Aimé over gemeenschapsdienst, in het hoofdstuk "Een dozijn denkpistes". Daarin wordt een oplossing voor de werkloosheid voorgesteld, en een oplossing voor het hiaat die de afschaffing van de legerdienst heeft veroorzaakt. Het plan is om de jeugd een jaar gemeenschapsdienst te laten uitvoeren, wat in de gemeente Kortemark (waar er zo'n 120 jongeren per jaar voor dit plan in aanmerking zouden komen) op het volgende zou neerkomen:



Dat noem ik nu eens een goed plan!

Iedereen die poëzie een vies woord vindt, mag hier stoppen met lezen. De rest, die mag zijn ogen sluiten, en met volle teugen genieten van een prachtig gedicht.

't Voelt lente

't Voelt lente,
en we zijn jonge veulens.
Kataklop, kataklop, kataklop.

't Voelt lente,
en ik ben een jong veulen.


Op het gevaar af om het gedicht kapot te analyseren, soms is poëzie mooi door de beperking. Bemerk hoe de auteur het gebruik van het woord dartel heeft kunnen vermijden.

Mensen vragen me of het moeilijk is om mij te zijn. Het is niet makkelijk, maar het is zeker niet moeilijker dan Bob Dylan zijn.

Ok, het kan zijn dat je denkt dat je dit al eens eerder hebt gehoord, en het zou dan ook wel uit de mond van Bob Dylan kunnen zijn, die het misschien over George Michael had. Ik vond het wel mooi om neer te schrijven...

Niks in de handen, niks in de mouwen, niks te melden.

Dan geef ik je maar mee hoe je een sportieve das moet knopen.

Iedere woensdag zijn er in de Aldi in uw buurt "buitenkansjes". Toen ik die lang geleden ontdekte, voelde ik me de koning te rijk, en ben ik daar zowat alles wat er te koop was in groothandel hoeveelheden gaan opkopen, denkende dat ik iedere keer de koop van mijn leven deed (zo eet ik nu nog altijd diepgevroren pannekoeken uit 1998). Maar ik had beter moeten weten...

Bijvoorbeeld, ik ben heden de trotse eigenaar van een Magnum televisie (die af en toe piept, met kapotte, half opgegeten afstandsbediening, maar daar heeft deze veel mee te maken), een medion digitale fotokodak (die na zes maanden kapot was, ok, mijn schoonbroer had die laten vallen, maar het vervangtoestel bleek batterijen over te verhitten wanneer het toestel afstond, dus nu ga ik een nieuw vervangtoestel krijgen, benieuwd of dat in orde zal zijn), een SHG strijkijzer met bijhorende strijktafel in bloemetjesmotief, en daar is nog niks mis mee. Maar als ik heel eerlijk ben, die wordt ook iets minder gebruikt dan mijn tv, of mijn fotokodak.

Het pronkstuk van de collectie is echter zonder enige twijfel mijn medion computer (die tussen ons gezegd en gezwegen de reddot design award 2003 gewonnen heeft), wiens kloppend hart een 3 Ghz processor is, en in het bezit is van nog wat andere high end, peperdure hardware. Maar die er in 50% van de gevallen niet in slaagt om een dvd te branden, netjes van op mijn ruim geschaalde harde schijf. En die dan die mislukte dvd niet meer wil teruggeven, want ik heb het gevoel dat die pc zich zelf schaamt over zijn onvermogen. Ik moet dan telkens van een nieuwe lei beginnen, en mijn winnaar van de reddot design award 2003 stoppen en starten.

Bijgevolg geef ik hier gratis en voor niks nog de volgende goede raad mee: koop geen Boecht van den aldy, van diejen boecht in een kartonne doos.

Waar andere blogs stoppen, daar gaat deze blog verder. Grenzen verleggen, daar draait het hier om. Geen zwaar moreel dilemma wordt uit de weg gegaan, geen enkel taboe wordt ondoorbroken gelaten. Dit is van in het beginne het handelsmerk van deze blog geweest, is het nog altijd, en zal het ook voor altijd blijven. Net zoals Yves "duivensport is topsport" Leterme wil ik alles bespreekbaar maken, weliswaar bekeken vanuit het standpunt van respect voor het leven. En zoekende naar het positief alternatief.

Deze week schotel ik jullie en mezelf een moreel dilemma van jewelste voor. Louis "Ik ben voorstander van menselijke klonen, anders was Bruno er niet geweest" Tobback, verlicht despoot van het Leuvense en omstreken, is volop bezig om van de Leuvense homo autostradus een watje te maken. Ooit heeft de graag door Vincent "Ik ben een toffe peer" Van Quickenshit bezochte mens gezegd dat hij zelfs in het midden van de woestijn zou stoppen voor een rood licht, en dat is wat hij bij iedere Leuvenaar als mentaliteit wil zien. Daarvoor heeft hij zowat op elke niet bebouwde vierkante meter een onbemande camera gezet, en de maximum snelheid overal zo aangepast dat het niet uitmaakt of je nu door Leuven kuiert samen met je bejaarde oma, of er met je auto doorheen rijdt, je zal er net even lang over doen.

En hij heeft alle rode lichten op en rond de ring zo afgesteld, dat als je groen licht hebt bij het ene kruispunt, je automatisch rood licht hebt bij het volgende. Zowat het omgekeerde principe van een groene golf, waar de opeenvolgende verkeerslichten zo afgesteld zijn dat je wanneer je je aan de snelheidslimieten houdt, je telkens groen licht hebt. Omdat Louis nu eenmaal voor gelijke behandeling tussen bejaarde oma's en autobestuurders is, is hij dus voorstander van de rode golf. Maar wat heb ik nu ontdekt? Als je net iets te snel van verkeerslicht naar verkeerslicht rijdt, heb je wel een groene golf. Geloof me, een mens wordt toch een beetje nijdig van een rode golf, en toch een beetje blij van een groen exemplaar (ik ben er rotsvast van overtuigd dat geluk in van die kleine dingen zit). Dus wat is nu mijn dilemma?

a. Ik rijd een klein beetje te snel, maar niet snel genoeg voor een boete. Ik creëer hierbij mijn eigenste persoonlijke groene golf. Ik ben blij, ik ben gelukkig, en leef nog lang.
b. Ik hou me aan de regels, heb bij ieder verkeerslicht de tijd om in mijn neus te peuteren (want geef maar toe, dat is wat ook jij doet als je voor een rood licht staat), ik word nijdig, ik word ongelukkig, ik leef niet lang.

Zeg nu zelf, wat zou jij kiezen?

Afrika? Zero points?

Het visionaire karakter van mijn blog is altijd zeer uitgesproken geweest. Ik heb bijvoorbeeld altijd geprobeerd om de harten van de minderbedeelden te raken, naast het feit dat de meeste van mijn lezers mentale nullen zijn. Daarom is het des te verwonderlijker dat Afrika, het continent dat al zo getroffen is door allerhande rampen, zo obstinaat afwezig blijft van mijn blog. Terwijl net zij er zo veel van kunnen opsteken. Hoe zit een moderne site in elkaar, hoe doe ik de bezoekers terug keren, de pertinente vragen die er gesteld worden, allemaal zeer waardevolle lessen die kunnen getrokken worden, simpelweg door het volgen van mijn blog, en wat met je ogen te stelen.

Een witte vlek op het bezoekerskaartje van mijn blog op de plaats waar een diep oranje gekleurd Afrika zou moeten zijn bewijst dat er daar nog veel werk is voor missionarissen van mijn blog. Ben ik daarvoor deze zomer bijna een maand rondgetrokken in het continent, het blijde woord verkondigend? En dan begin je natuurlijk verklaringen te zoeken, vertwijfeld en onzeker.

Is het omdat de alfabetisering, laat staan de computer alfabetisering, daar nog op een laag pitje staat? Is er, zo vele jaren na de dekolonisatie van Congo, nog altijd een wrok tegen Belgen in Afrika? Is it becuz I is black? Is het omdat ik niet genoeg een reikende hand uitsteek? Moet ik meer moeite doen? Is het omdat ze simpelweg mijn blog daar nog niet kennen (wat ik wel moeilijk te geloven vind, de mond aan mond reclame, laat staan de tamtam aan tamtam, moet daar toch ook al geraakt zijn)? Zo veel vragen, zo bitter weinig antwoorden.

Aan mijn blog zelf kan het niet liggen, want grote delen zijn in het swahili geschreven, en Nederlands moet toch goed te verstaan zijn voor mensen die Afrikaans machtig zijn. Voor de Portugezen, de Singapories, de Australiërs en andere volkeren is de taal van mijn blog geen enkel probleem, en ze komen dan ook in grote getale afgezakt naar stielo's blog. Terwijl er geen letter Portugees, Singaporees of Australisch op mijn blog staat.

Afgezien van het occasionele "no worries, mate" natuurlijk.

Skwasj. Is het niet briljant! Het is wel geen sport voor wussies, maar ik vind het fantastisch!

Qua vergelijking komt het nog het dichtst in de buurt bij het wandelen van een dodentocht, of bij het overwinnen van je hoogtevrees. Het is net hetzelfde, alleen speel je het met een raket en een balletje. It's gripped!

Jep, mensen die de fast show kennen weten al hoe laat het is. Which is nice. Reeks 3 van de fast show is in mijn bezit, amazon is zo vriendelijk geweest om me dat toe te sturen. Gedurende de maanden september/oktober/november weet je me bijgevolg altijd te vinden, als je tenminste weet waar mijn dvd speler staat. En als ik dan eens toch niet naar de fast show kijk, dan kijk ik zeker en gewis naar Ali G in da USAiii, want die heb ik ook van mijn dikke vriend amazon gekregen. Daarvan heb ik zonet de trailer bekeken, en die maakt de dvd al zijn geld waard. De blik van een door Ali G geïnterviewde mens is onbetaalbaar. Great!