Een wasco, dat was het. Nu ja, geen wasco, maar ik kan niet op dat woord komen wat een zware mislukking wil betekenen. Maar het is alleszins iets dat er op trekt. Maar goed, de dodentocht en zijn honderd verdoemde kilometers, dat was dus een complete wasco.

Laat mij beginnen bij het einde, en voor mij was dat de school van Londerzeel, op amper 42,35 km van de start. De schande, het affront, het is totaal. Deelnemer nr 9757 (Was mijn nummer, en het bleek niet direct mijn lucky number te zijn. Met dat nummer kon je op hun site zien waar een deelnemer zat, hot technology, die dodentocht) is dit jaar niet al te ver geraakt. Maar dat had zo zijn redenen.

Ik was vertrokken met de instelling om dat spel te winnen, en all things considered (de reis er naartoe was voorspoedig verlopen, het eten aldaar was lekker, de benen én de moral zaten goed) het was goed begonnen. Ik lag op kop vanaf de start, maar toen ik bij de eerste controle post arriveerde, kon ik alleen maar vaststellen dat die nog niet open was. Het spel zat op de wagen, ik vond het een uiterst amateuristische organisatie, en eerlijk gezegd, als het op die manier verder moest, dan hoefde het voor mij eigenlijk al niet meer. Toen die post uiteindelijk toch openging, vertelden ze me dat dit geen wedstrijd om ter eerst was, en dat ik telkens in de controleposten ging moeten wachten om verder te kunnen. Dat was een eerste klap voor de moral, en die kwam als een kleffe handdoek in mijn gezicht terecht. Omdat het al de hele tijd, vanaf een kwartier na de start, geregend had, en ik helemaal doorweekt was, was een kleddernatte handdoek niet één van de dingen waar ik direct behoefte aan had. Ooh, had ik toen maar een haardroger of zo'n handdroger in toiletten bijgehad! Iets warms en iets droogs, mijn koninkrijk voor iets warms en iets droogs!

Na een halfuur was ik al doorweekt, en nog een halfuurtje later had ik geen enkel droog plekje meer. Mijn sportschoenen waren zwembadjes, en ik weet nu maar al te goed hoe het voelt om 7 uur aan een stuk met je voeten in een teiltje water te zitten, terwijl er iemand met een schuursponsje de hele tijd bezig is met je voeten te frotten. Van iets na de start tot rond 3 uur heeft het eenvoudigweg niet opgehouden met regenen. Fijn om in te wandelen is anders. De kou, de vochtigheid, de wakte, de donkerte, iedereen en alles was tegen me, en je kon nergens binnen schuilen. Tussen de Duvel brouwerij en Londerzeel haalde je af en toe een menselijk wrak in (iedere stap, traagzaam volgende op de andere, kostte die mannen een bovenmenselijke inspanning, en een ontieglijk leed). Ik was onderkoeld aan het geraken, had mijn hand gesneden aan prikkeldraad (je moest soms over boerewegeltjes, waar je enkeldiep in de modder wegzakte, en daar ben ik uitgegleden, en heb ik me vastgegrepen aan prikkeldraad, not my idea of fun, dat kan ik je wel verzekeren), mijn benen waren pompaf, mijn portefeuille had een stuk vel compleet van mijn gat geschraapt, kortom, het was tijd om te stoppen. Het was ondertussen half vijf 's morgens, en mijn tempo was gezakt tot 5,35 km per uur; misschien zou ik wel nog de volgende post kunnen halen, maar de volle honderd kilometer, dat was een utopie zoals ze er alleen maar hadden in de USSR. Nu kon ik nog tenminste rechtop het strijdtoneel verlaten, en op eigen krachten thuis geraken.

Mijn respect voor Dominiek (28 km), Bert (48 km, R.E.S.T.E.C.P.), Pj (42 km) en Frederik (48 km, en continuing) is immens, voor me zijn jullie de echte helden! Volgend jaar opnieuw, meer en verder!

Fiasco, dat was het woord dat ik zocht in het begin. Als er trouwens iemand is die deze avond met mij wil gaan squashen, laat maar iets weten. I love it when a plan comes together...