Do or do not. There is no trying.

Dat is het blitse motto dat ik vrijdag, vrijdag op zaterdag, en zaterdag hoog in het vaandal zal dragen. De dodentocht is dichterbij aan het komen, en de voorbereiding loopt tot nu toe perfect.

Vanavond kroketten gegeten, morgen frieten, meer kan een mens niet doen, me dunkt, als voorbereiding op 100 helse kilometers te voet. Dat kan vrijdag niet mislopen.

Ik denk er sterk aan om na aankomst in tegengestelde richting het parcours af te wandelen, om de mensen die nog bezig zijn een hart onder de riem te steken, om ze een moment van verkoeling toe te wuiven, of om ze een drankje en een hapje aan te bieden. Of om ze desnoods met een vriendelijk doch kordaat gebaar aan te manen om toch maar te stoppen aan die hulppost. Omdat het nog fowt zou kunnen aflopen.

De moraal van het verhaal is dat je soms van je hart een steen moet maken, een gekwetst paard moet je nu eenmaal ook afmaken...