Eindelijk. 32 jaar wachten is lang, zeker voor iets dat je niet gedaan hebt.

Vandaag wordt het een post waar het woord eindelijk op alles van toepassing is. Zo krijg je aflevering twee in de reeks 'No risk no fun', en krijg je eindelijk te horen wie Florke in thuis vermoord heeft. En het antwoord op de vraag of er nu al dan niet aliens op de aarde hun ding doen (waarop het antwoord natuurlijk een volmondig ja is; of dacht je soms dat de X-files een fictie reeks was? Yeah, right.).

Maar goed, ik had aflevering twee over mijn avontuurlijke leven beloofd. Wat weinig mensen weten (en waarschijnlijk absoluut niet vermoeden), is dat ik, fysieke en mentale god die jullie vandaag de dag kennen, toen ik klein was, eerder ziekelijk, iel en schriel te noemen was; en vooral problemen had met mijn longen. Het was van ziekenhuis in, ziekenhuis uit, ziekenhuis in, ziekenhuis uit, ziekenhuis in, en nog wat meer van dat. Bronchite hier, longontsteking daar, rode hond ginder, het is enkel dank zij de gestadige vorderingen van de medische wetenschap eind de jaren zeventig dat je dit hier kan en mag lezen. Dank gerust dus je dokter van mij, als je er nog eens langs gaat, voor al de goeie dingen die zijn beroepsklasse van '76 tot '79 voor het algemeen welzijn heeft gedaan. Nog niks avontuurlijks te lezen, hoor ik je zeggen, en je hebt overschot van gelijk.

Hier komt het avontuur! Dit weekend, de hittegolf was al lang over, heb ik de weg van Leuven naar de zee, met mijn raampje open over de autostrade gesjeesd. Met dat weer, voor hetzelfde geld kon je nu naar mijn begrafenis komen, mijn medische voorgeschiedenis kennende. Maar tja, een mens zoekt de kicks altijd verder en extremer op. Avontuur, je moet er voor zijn, stalen zenuwen hebben, en een maag van beton!

Straks ga ik nog rauw gehakt beginnen te eten, of schweppes met baileys drinken. Wie weet waar dit ooit zal ophouden?