Ik heb me proper gewassen, vers ondergoed aangetrokken, en mijn lucky wandelbroek aangedaan. Wandelbroek, omdat ik die altijd aantrek als ik ga wandelen (ik heb hem dus al één keer aangehad in mijn leven), en lucky, omdat hij me nog nooit heeft teleurgesteld op mijn wandeltochten en odysseeën. Keer op keer heb ik er mijn einddoel kunnen mee bereiken.

En meer kan een mens niet doen, ter voorbereiding van een wandeltochtje van 100 km. Binnen een paar uur vertrek ik, benieuwd in wat voor nieuwe recordtijd ik dat spel ga afhaspelen...

Het enige wat me nu nog te doen staat, is een dankwoordje schrijven, voor wanneer ze me de overwinninstrofee uitreiken. Suggesties zijn altijd welkom, maar het zal iets worden in de richting van:

"Beste fans, supporters, liefhebbers, bedankt om me ook dit jaar weer in zo'n ruime aantallen te komen aanmoedigen en steunen doorheen mijn moeilijke momenten. Het is fijn om te weten dat jullie er altijd zijn. Hierbij wil ik ook nog eens benadrukken dat het misschien lijkt dat deze overwinning me totaal geen moeite heeft gekost, me als een gebraden kip in de mond komt gefladderd, en ik moet toegeven, het lijkt er inderdaad sterk op dat het voor mij slechts een wandeling in het park is, maar ook ik zie af, en voor de laatste 20 kilometers heb ik toch ook even iets moeten drinken en eten.

Ik denk dat de les die iedereen hier kan uit trekken is, dat door volharding en een ijzeren wilskracht alles mogelijk wordt, maar dat je natuurlijk ook voldoende talent moet hebben om ergens in te slagen. En laten dit nu juist de dingen zijn die moedertje natuur me zo ruim heeft toebedeeld.

Dank u voor alles, en ik laat jullie volgend jaar zeker niet in de steek. Ik kom terug! Hasta la vista!

Als ik er hier en daar nog wat aan bijschaaf, zal dat dik in orde zijn.