De bbbbc heeft eindelijk zijn verstand gebruikt, en ruim na datum deeeel 3 van de fast show op dvd uitgebracht.


Maak plaats, maak plaats, maak plaats!

Zo zie je maar weer, vroeg of laat valt alles op zijn pootjes.

Het was vlug gedaan, die controle bij Antoine, de tandarts op sandalen. Jammer genoeg geen gaatjes, maar omdat De Boor behalve een maniak ook een redelijk wezen is, en hij vond dat 17 euro voor 2 minuten - al was het dan wel voor in mijn mond te kijken - nogal duur was, heeft hij me nog wat extra service voor dezelfde prijs gegeven. De boor haalde zeer toepasselijk zijn boor uit, en begon te slijpen. Zodat ik nu in het bezit ben van vier extra scherpe hoektanden, roofdier (een kruising tussen een poema en cheetah - poetah - werd ik in Afrika genoemd) die ik ben. Mocht het er niet zo angstaanjagend uitzien, ik zou er een foto van publiceren.



Maar goed, zoals al verteld is de boor naast een redelijk mens ook een maniak, en kon hij zijn enthousiasme weer maar eens niet bedwingen. Wanneer iemand ongevraagd een jaap uit mijn halsslagader snijdt met een boor, wie ben ik dan om het plezier niet te retourneren, en zijn hart uit zijn borstkas te rukken?

En dat is net wat Antoine zaliger gedaan heeft, met reactie van mijnentwege op die actie. De muren van zijn praktijk waren gedrenkt in bloed, Antoines sandalen ook, en mijn t shirt ook. Ik zou hem er nog bovenop een proces aandoen, maar mijn advocaat zei me dat je een dode niet voor het gerecht kan slepen. Shit. Want wie zit er hier met bloedplekken op zijn t shirt? Die mag ik nu wel wegsmijten, want dat krijg je daar nooit meer uit. En wie gaat dat betalen?

Feest!

100 posts, 100 parels voor de zwijnen. Het is niet niks! Om het te vieren nodig ik iedereen uit om gerust nog eens alles te herlezen. Bijvoorbeeld de post over bovenmenselijke prestaties, of die over trouwe viervoeters. Maar het beste dat ik jullie kan aanraden is dat je gewoon nog eens alles herleest, speciaal voor het jubileum heb ik alles in de originele staat laten staan.

Ondertussen is mij ook al het gerucht ter ore gekomen dat ik zou stoppen met deze blog, omdat het succes zo overweldigend is, dat ik niet meer gewoon over straat kan wandelen, of bijvoorbeeld naar de kapper kan. Ik kan je geruststellen, beide geruchten (het stoppen en het succes) zijn roddels zonder enige grond van waarheid.

Op naar de duizend!

Op algemene aanvraag is hier de derde én ultieme (jep, dat was de aanvraag) aflevering in de reeks 'live life hard, en zuig het merg uit het leven'. De risico's die ik de laatste tijd durf te lopen, ze worden altijd maar meer bloedstollend en klonterend. Meer, verder, hoger! Olympisch! Een normaal mens zou al lang met een trombose op intensieve zorgen liggen, maar mijn groot hart blijft rustig verderpompen. Weliswaar high van de adrenaline, maar nog altijd even regelmatig als een libanees uurwerk.

Gevoelige lezertjes (ja, Robin, jij) sluiten hier best even de ogen, want het zal krijsen en schuren, vingernagels op een schoolbord, rollen en stampen, en breekt het niet, dan kraakt het. Ready for the ride of your life, en het gierende relaas van het mijne?

Vier dagen geleden viel er een brief in mijn bus, één die er nogal serieus uitzag. Zo'n plastieken raampje, mijn naam en adres in koele, zwarte letters getypt. Eerst dacht ik dat het een brief van het ministerie van nationale opvoeding was, om me proficiat te wensen met mijn blog (eindelijk!), me te bedanken voor wat ik doe voor de opvoeding van de jeugd in dit land (dat mocht onderhand wel eens), en om me gul een royale subsidie als cultureel ambassadeur te schenken (enkel erkenning brengt nu eenmaal geen eten op tafel). Maar het was niks van dat alles.

Het was Antoine 'De boor' Van de Putte, om me te melden dat het dringend tijd werd dat ik hem nog eens een bezoekje bracht, want zoals afgesproken bij mijn laatste bezoekje, was den Toine zo vrij om me uit te nodigen voor een periodieke controle van mijn gebit. Het was inderdaad 7 maanden geleden dat ik bij hem op consultatie kwam, en blijkbaar is 7 maanden te lang om van bij je tandarts weg te blijven. Ook al draagt hij sandalen. Onnodige risico's zijn nergens voor nodig. Een mens zoals u en B.A. Baracus zou dan direct bellen voor een afspraak, maar niet deze avonturier annex vrije vogel. Nee nee, ik kijk de dood onvervaard recht in de oogkassen, met een grijns op mijn gezicht, gewoon. Voor de kick heb ik nog twee dagen gewacht met "de drilboor" te bellen, en dan nog pas voor volgende week een afspraak gemaakt. Ik weet het, het is totaal onverantwoord, het is zot, mijn gebit kan in die periode ten prooi vallen aan de verschrikkelijke gevolgen van caries, of nog erger, een ontstoken zenuw, maar deze jongen laat dat niet aan zijn hart komen. I'll take life the hard way!

Mensen die mij een beetje kennen, weten dat vrijdagavond bij mij al jaren Pigeon d'Or avond is. Naast donderdag-, woensdag-, dinsdag-, maandag-, zondag- en zaterdagavond natuurlijk, dat spreekt voor zich.

Lang geleden werden daar de beruchte Duveltjesavonden georganiseerd, en nu, zoveel jaar na datum was het weer prijs. Het concept van zo'n Duveltjesavond is geniaal in zijn eenvoud, en betaalbaar door iedereens portemonnee. Dus dacht ik, waarom niet.

Maar nu is de Pigeon een van de weinige plaatsen waar de afwezigen altijd gelijk hebben, en dan moest ik nog de avond doorbrengen met ene A.H. uit B., en een B.J. uit H. De eerste is beter bekend als de Butcher van Blaasveld, en de tweede zul je ongetwijfeld kennen als het Bodemloze Vat van Hurtout. En dan maakt de Duitse café bazin (Duits, terwijl er in het café foto's hangen ten tijde van de oorlog, van een kapotgeschoten Pigeon, blijkbaar geldt daar het adagio vergeven maar niet vergeten) nog van haar oren dat we (lees: de Butcher van Blaasveld) de reclameblaadjes voor het Zoenk festival niet mogen kapotmaken. Kortom, ik heb al mooiere momenten meegemaakt in mijn jonge leven.

Tja, en dan doet een mens iets in computers. Ik heb thuis een dag of 5 zonder internet verbinding gezeten, mijn modem wou niet meer synchroniseren. Naar de helpdesk van UPC gebeld, en die gaan morgen iemand langsturen. Totdat ik vandaag nog eens naar de modem keek, en zag dat het coax kabeltje niet meer in heb bakje zat, iemand moet er aan geweest zijn. Mijn modem is nu eenmaal ook een gevaarlijke turbo (link is een video bestandje...). Terug er in geduwd, en nu kan ik opnieuw zo veel surfen als mijn hartje het belieft. Wiiiieeeeeeeee!

Voor de rest heb ik het boude plan opgevat om op de olympische spelen in Peking, in 2008 that is, België minimum één gouden medaille te schenken. Want geef nu toe, drie schamele medailles voor een land met meer dan 10 miljoen inwoners, 't is geen vette.

De discipline die ik uitgekozen heb is synchroon zwemmen, en daardoor ben ik nu nog op zoek naar mensen die mee willen doen. Want synchroon zwemmen op je eentje zou wat al te belachelijk zijn.

Kandidaten moeten in het bezit zijn van de Belgische nationaliteit, of bereid zijn om die aan te nemen, er goed uitzien (KLM stewardessen hebben een voetje voor), en geen allergie voor chloor hebben (anders worden de trainingen een hel, en het presenteert ook niet, synchroon zwemmen met iemand die knalrood is, en helemaal bedekt is met puistjes). Ik geloof dat je dat per twee, vier of zes kan doen, dus hangt het eigenlijk vooral af van de respons die ik hier op mijn oproep krijg. Doen!

Eindelijk. 32 jaar wachten is lang, zeker voor iets dat je niet gedaan hebt.

Vandaag wordt het een post waar het woord eindelijk op alles van toepassing is. Zo krijg je aflevering twee in de reeks 'No risk no fun', en krijg je eindelijk te horen wie Florke in thuis vermoord heeft. En het antwoord op de vraag of er nu al dan niet aliens op de aarde hun ding doen (waarop het antwoord natuurlijk een volmondig ja is; of dacht je soms dat de X-files een fictie reeks was? Yeah, right.).

Maar goed, ik had aflevering twee over mijn avontuurlijke leven beloofd. Wat weinig mensen weten (en waarschijnlijk absoluut niet vermoeden), is dat ik, fysieke en mentale god die jullie vandaag de dag kennen, toen ik klein was, eerder ziekelijk, iel en schriel te noemen was; en vooral problemen had met mijn longen. Het was van ziekenhuis in, ziekenhuis uit, ziekenhuis in, ziekenhuis uit, ziekenhuis in, en nog wat meer van dat. Bronchite hier, longontsteking daar, rode hond ginder, het is enkel dank zij de gestadige vorderingen van de medische wetenschap eind de jaren zeventig dat je dit hier kan en mag lezen. Dank gerust dus je dokter van mij, als je er nog eens langs gaat, voor al de goeie dingen die zijn beroepsklasse van '76 tot '79 voor het algemeen welzijn heeft gedaan. Nog niks avontuurlijks te lezen, hoor ik je zeggen, en je hebt overschot van gelijk.

Hier komt het avontuur! Dit weekend, de hittegolf was al lang over, heb ik de weg van Leuven naar de zee, met mijn raampje open over de autostrade gesjeesd. Met dat weer, voor hetzelfde geld kon je nu naar mijn begrafenis komen, mijn medische voorgeschiedenis kennende. Maar tja, een mens zoekt de kicks altijd verder en extremer op. Avontuur, je moet er voor zijn, stalen zenuwen hebben, en een maag van beton!

Straks ga ik nog rauw gehakt beginnen te eten, of schweppes met baileys drinken. Wie weet waar dit ooit zal ophouden?

Wat is me dat hier?

Het blijft nieuwe blogs regenen, dat is niet meer normaal te noemen. Naast het klimaat dat onrustgevend snel opwarmt, Cedric Van Branteghem en Jean Michel Saive die het - weerom - laten afweten op de Olympische Spelen, is dat dé derde trend van het jaar 2004. Blijde gebeurtenissen!

Naast people in de Guatemaltipiaanse streken is nu ook de nautische wereld sterk, uiterst sterk vertegenwoordigd in blogland. Het moest eigenlijk http://captainjack.blogspot.com/ worden, maar dat bleek al bezet te zijn. Het leven kan schoon zijn, maar ook hard, het geeft veel, maar neemt ook veel. Jaja.

Blogmensen, keep up the good work!

Voor de rest wil ik een ietwat pathetische oproep doen naar alle would be Ruud Hendrickxen, die het nodig vinden om om de haverklap een minutieus verslag door te sturen van alle taal- en grammatica fauten op deze blog. Stop daar aub ogenblikkelijk mee, dat heb ik even hard nodig als een Noord Koreaan een communistisch regime, of als een Amerikaan een Bush als staatshoofd.

Waarvoor dank.

Wow! Een blog met inhoud, het kan!

Voor de mensen die Ann Verstraeten kennen, hier kun je over haar wedervaren in de Guatemaltuaanse bergen lezen.

Voor de mensen die haar niet kennen, hier kun je een totaal oninteressante blog bezoeken, of hier een superinteressante.

Een tijdje geleden had ik op deze eigenste blog verteld over mijn Afrika reis, en daarbij had ik trots als een pauw een foto laten zien van drie bwana kitoko's op de top van de Kili. De foto die je trouwens ook hierboven nog eens kan zien.

Maar ik heb daar een grote bekentenis over.

We hebben eigenlijk helemaal de top niet bereikt, de foto is zo getrukeerd als kan zijn.

Omdat we niet met de scha en schande konden leven, zijn we handig geweest in photoshop, en hebben we een oude foto genomen, en daar wat typische elementen van de Kili op de top aan toegevoegd (een bordje met de hoogte van de heuvel op de foto, wat sneeuw, ...). En natuurlijk de typische, direct herkenbare elementen van de echte foto weggedaan (de pier in Blankenberge verwacht je nu niet direct op de top van de Kili...).



Dit is 'm dus, de echte foto. De reden is dat mijn geweten zo aan het opsmijten was, de wroeging vrat iedere dag een stukje van mijn gemoedsrust weg. Tot op het punt dat ik brak. Ik kon niet meer verder leven met de leugen.

Plus het feit dat ik opeens door een anonymous coward de echte foto per post heb toegestuurd gekregen, met de melding "I know what you did last summer". En mensen die die film gezien hebben, weten maar al te goed wat er gebeurt als je met een leugen verderleeft...

Mensen, ga naar google, en vul daar ""miserable failure" in. En kies vervolgens voor de knop "I feel lucky", of "Ik doe een gok" in het Nederlands.

Hihi.

De volgende pareltjes van vakmanschap zijn zeker een bezoekje waard:

1. Everything changes but beauty remains. Hoeft geen verdere uitleg, de site spreekt voor zich...

2. Voor de mensen die willen stoppen met roken. Hier de link gevonden.

3. Alles wat je vooral niet wou weten over Iraaks voetbal.

Hey, waar blijven de bezoekjes van de mensen van AT&T? Deze morgen meer dan ellef, en deze middag geen enkel meer. Ik moet mijn mening van mijn vorige post herzien, zo'n el sympathico's zijn dat nu ook weer niet.

Meer nog, ik zou liever nog een bus Oost-Duitsers bij mij thuis op bezoek hebben, die allemaal lachen als een paard met astma, dan dat er nog een AT&T'er met zijn vuile oogjes en perverse gedachten mijn blog leest. Jullie zijn hier niet meer welkom, mij zo in de steek laten, en zijn bij deze gewaarschuwd! Laat dit een lesje zijn!

De druk van het witte scherm is immens. Ik heb recent geen eieren gegeten, dus daar kan ik het al niet over hebben. Aaah, net nu ik succes heb, heb ik een writer's block aan mijn been...

Dan maar een open brief aan alle andere blogs die met mij in competitie zijn getreden, met als ultiem doel om just fluff and no stuff op een site te hebben staan. .

"Best Grant,

Toch maar eens stoefen, maar sinds kort heb ik dus een teller op mijn blog, die bijhoudt hoeveel mensen er bij mij over de vloer komen. Waar mijn pennevrucht het voor een tijdje met 2 lezers moest stellen (namelijk mezelf en deze pipo), blijkt dat ik nu lezers van overal en nergens heb. Terwijl ik helemaal niemand ken bij AT&T; maar het moeten uiterst sympathieke mensen zijn, die daar werken, dat ze in zo'n dichte drommen naar mijn blog komen. En wie kan ze ongelijk geven?

Het was natuurlijk slechts een kwestie van tijd, vooraleer ik de zoete smaak van erkenning, succes en overwinning te pakken had, maar het was toch even bang afwachten. Ik weet nu ook hoe Eddy Merckx zich moet gevoeld hebben, vooraleer hij zijn eerste tour won.

Beste Grant, omdat de overwinning toch zo overduidelijk in mijn schoot is geworpen, stel ik voor dat je het bij deze opgeeft, en dat troosteloze onding opdoekt. Dat zal voor iedereen het beste zijn, er is al genoeg miserie in de wereld.

Hasta la Victoria Siempre!"

Ik denk er sterk aan om mijn werk op te geven, en te leven van de vruchten die mijn blog voortbrengt. Geldelijke giften kunnen gestort worden op mijn rekeningnummer, giften in nature kunnen mits medisch attest bij mijn voordeur afgeleverd worden. Wanneer ik giften ter waarde van 1,5 miljoen euro heb ontvangen, dien ik mijn ontslag in.

Omdat een blog eigenlijk dient om linken naar andere sites op te zetten, in plaats van overloos te zwammen over het verorberen van eieren en hun nevenwerkingen, de volgende fijne link: hopla.

Omdat alles beter kan.

Zelfs, jaja, ik zie je je voorhoofd fronsen en je ongelovige blik, deze blog!

Niet dat ik de mensen hun ogen wil uitsteken met mijn avontuurlijk en afwisselend leven, maar ik geef hier toch graag af en toe een voorbeeldje van de risico's die ik neem in het leven.

Zo heb ik vandaag 3 eieren gegeten, wat na de Afrika reis eigenlijk op je reinste zelfmoord neerkomt. In de drie weken van die reis heb ik per dag gemiddeld 6 eieren binnengeduwd, wat neerkomt op 144 eieren over de hele reis, wat ongeveer de hoeveelheid is de een lever in de tijdspanne van een jaar kan verwerken. En nu heb ik daar dus nog niet drie druppels aan toegevoegd, aan de volle emmer die mijn lever was. Het zou goed kunnen zijn dat ik binnen een paar uur met een MUG naar de spoedafdeling van gasthuisberg gevoerd word.

No risk, no fun!

Een wasco, dat was het. Nu ja, geen wasco, maar ik kan niet op dat woord komen wat een zware mislukking wil betekenen. Maar het is alleszins iets dat er op trekt. Maar goed, de dodentocht en zijn honderd verdoemde kilometers, dat was dus een complete wasco.

Laat mij beginnen bij het einde, en voor mij was dat de school van Londerzeel, op amper 42,35 km van de start. De schande, het affront, het is totaal. Deelnemer nr 9757 (Was mijn nummer, en het bleek niet direct mijn lucky number te zijn. Met dat nummer kon je op hun site zien waar een deelnemer zat, hot technology, die dodentocht) is dit jaar niet al te ver geraakt. Maar dat had zo zijn redenen.

Ik was vertrokken met de instelling om dat spel te winnen, en all things considered (de reis er naartoe was voorspoedig verlopen, het eten aldaar was lekker, de benen én de moral zaten goed) het was goed begonnen. Ik lag op kop vanaf de start, maar toen ik bij de eerste controle post arriveerde, kon ik alleen maar vaststellen dat die nog niet open was. Het spel zat op de wagen, ik vond het een uiterst amateuristische organisatie, en eerlijk gezegd, als het op die manier verder moest, dan hoefde het voor mij eigenlijk al niet meer. Toen die post uiteindelijk toch openging, vertelden ze me dat dit geen wedstrijd om ter eerst was, en dat ik telkens in de controleposten ging moeten wachten om verder te kunnen. Dat was een eerste klap voor de moral, en die kwam als een kleffe handdoek in mijn gezicht terecht. Omdat het al de hele tijd, vanaf een kwartier na de start, geregend had, en ik helemaal doorweekt was, was een kleddernatte handdoek niet één van de dingen waar ik direct behoefte aan had. Ooh, had ik toen maar een haardroger of zo'n handdroger in toiletten bijgehad! Iets warms en iets droogs, mijn koninkrijk voor iets warms en iets droogs!

Na een halfuur was ik al doorweekt, en nog een halfuurtje later had ik geen enkel droog plekje meer. Mijn sportschoenen waren zwembadjes, en ik weet nu maar al te goed hoe het voelt om 7 uur aan een stuk met je voeten in een teiltje water te zitten, terwijl er iemand met een schuursponsje de hele tijd bezig is met je voeten te frotten. Van iets na de start tot rond 3 uur heeft het eenvoudigweg niet opgehouden met regenen. Fijn om in te wandelen is anders. De kou, de vochtigheid, de wakte, de donkerte, iedereen en alles was tegen me, en je kon nergens binnen schuilen. Tussen de Duvel brouwerij en Londerzeel haalde je af en toe een menselijk wrak in (iedere stap, traagzaam volgende op de andere, kostte die mannen een bovenmenselijke inspanning, en een ontieglijk leed). Ik was onderkoeld aan het geraken, had mijn hand gesneden aan prikkeldraad (je moest soms over boerewegeltjes, waar je enkeldiep in de modder wegzakte, en daar ben ik uitgegleden, en heb ik me vastgegrepen aan prikkeldraad, not my idea of fun, dat kan ik je wel verzekeren), mijn benen waren pompaf, mijn portefeuille had een stuk vel compleet van mijn gat geschraapt, kortom, het was tijd om te stoppen. Het was ondertussen half vijf 's morgens, en mijn tempo was gezakt tot 5,35 km per uur; misschien zou ik wel nog de volgende post kunnen halen, maar de volle honderd kilometer, dat was een utopie zoals ze er alleen maar hadden in de USSR. Nu kon ik nog tenminste rechtop het strijdtoneel verlaten, en op eigen krachten thuis geraken.

Mijn respect voor Dominiek (28 km), Bert (48 km, R.E.S.T.E.C.P.), Pj (42 km) en Frederik (48 km, en continuing) is immens, voor me zijn jullie de echte helden! Volgend jaar opnieuw, meer en verder!

Fiasco, dat was het woord dat ik zocht in het begin. Als er trouwens iemand is die deze avond met mij wil gaan squashen, laat maar iets weten. I love it when a plan comes together...

Ik heb me proper gewassen, vers ondergoed aangetrokken, en mijn lucky wandelbroek aangedaan. Wandelbroek, omdat ik die altijd aantrek als ik ga wandelen (ik heb hem dus al één keer aangehad in mijn leven), en lucky, omdat hij me nog nooit heeft teleurgesteld op mijn wandeltochten en odysseeën. Keer op keer heb ik er mijn einddoel kunnen mee bereiken.

En meer kan een mens niet doen, ter voorbereiding van een wandeltochtje van 100 km. Binnen een paar uur vertrek ik, benieuwd in wat voor nieuwe recordtijd ik dat spel ga afhaspelen...

Het enige wat me nu nog te doen staat, is een dankwoordje schrijven, voor wanneer ze me de overwinninstrofee uitreiken. Suggesties zijn altijd welkom, maar het zal iets worden in de richting van:

"Beste fans, supporters, liefhebbers, bedankt om me ook dit jaar weer in zo'n ruime aantallen te komen aanmoedigen en steunen doorheen mijn moeilijke momenten. Het is fijn om te weten dat jullie er altijd zijn. Hierbij wil ik ook nog eens benadrukken dat het misschien lijkt dat deze overwinning me totaal geen moeite heeft gekost, me als een gebraden kip in de mond komt gefladderd, en ik moet toegeven, het lijkt er inderdaad sterk op dat het voor mij slechts een wandeling in het park is, maar ook ik zie af, en voor de laatste 20 kilometers heb ik toch ook even iets moeten drinken en eten.

Ik denk dat de les die iedereen hier kan uit trekken is, dat door volharding en een ijzeren wilskracht alles mogelijk wordt, maar dat je natuurlijk ook voldoende talent moet hebben om ergens in te slagen. En laten dit nu juist de dingen zijn die moedertje natuur me zo ruim heeft toebedeeld.

Dank u voor alles, en ik laat jullie volgend jaar zeker niet in de steek. Ik kom terug! Hasta la vista!

Als ik er hier en daar nog wat aan bijschaaf, zal dat dik in orde zijn.

Goed nieuws voor al die slackers. Zonet het volgende op slashdot gelezen: "Gene Therapy Turns Slackers Into Workaholics".

Do or do not. There is no trying.

Dat is het blitse motto dat ik vrijdag, vrijdag op zaterdag, en zaterdag hoog in het vaandal zal dragen. De dodentocht is dichterbij aan het komen, en de voorbereiding loopt tot nu toe perfect.

Vanavond kroketten gegeten, morgen frieten, meer kan een mens niet doen, me dunkt, als voorbereiding op 100 helse kilometers te voet. Dat kan vrijdag niet mislopen.

Ik denk er sterk aan om na aankomst in tegengestelde richting het parcours af te wandelen, om de mensen die nog bezig zijn een hart onder de riem te steken, om ze een moment van verkoeling toe te wuiven, of om ze een drankje en een hapje aan te bieden. Of om ze desnoods met een vriendelijk doch kordaat gebaar aan te manen om toch maar te stoppen aan die hulppost. Omdat het nog fowt zou kunnen aflopen.

De moraal van het verhaal is dat je soms van je hart een steen moet maken, een gekwetst paard moet je nu eenmaal ook afmaken...

Het is een dooddoener als een andere, maar een mens is nog altijd wat hij eet, drinkt en denkt. In mijn geval was ik dit weekend compleet opgetrokken uit worst, pintjes en tetten en castagnetten. Pure poëzie in Dranouter, waar het een mens moeilijk valt om uit iets anders te bestaan. Wat doet eens mens dan al, als hij uit al die zaken bestaat? Zonnen, naar optredens gaan, en jawel, het moest er ooit eens opnieuw van komen, volksdansen. Die oude, edele sport (geloof mij, het is een sport, zeker bij de temparaturen van een warme augustusdag in de Vlaanders) had al amper geheimen meer sinds mijn doortocht van een paar jaren in Schotland, en nu was ik eindelijk opnieuw man genoeg om het nog eens te proberen. En het opnieuw wel fijn vond.

Het zijn trouwens barre, postmoderne tijden, en toch is het nog altijd bon ton om lijsten met favorieten aller tijden te maken. Meer nog, 't is nog nooit zo populair geweest, de top honderds aller tijden zijn niet meer op de vingers van één hand te tellen. En omdat ik alles zou doen om mijn blog te houden op plaats waar hij thuishoort (namelijk op http://stielo.blogspot.com/, 't is lonely at the top), heb ik er nu ook eentje gemaakt, over 't folk.

Dit is het:

1. Mariette
2. Ines uit Harelbeke
3. Goran uit het voormalige Joegoslavië

Mariette omdat ze uit Frankrijk is, saxofoon, schuiftrompet en klarinet bespeelt alsof het niks is, en kleppert met de castagnet dat het geen naam heeft. En eigenlijk Maya noemt, maar ik vind Mariette mooier voor een Francaise. En daarbovenop nog eens op de crowd surft; mijn respect voor haar kan niet anders zijn dan groot. Ines omwille van de bevalligheid, en Goran omwille van het feit dat hij alles is wat ik wel zou willen zijn. Een echte man. En toch eenvoudig gebleven...

Cool.

Ze hadden me al verteld dat het ijs op de Kili aan het smelten is, maar op deze foto is het duidelijk te zien dat de laatste 38 jaar niet echt topjaren waren, toch niet als je beroep sneeuw was op de Kilimanjaro.

Het begint er sterk op te lijken dat ik een nieuwe hobby heb, en nogal redelijk passioneel ook.

'k Ben namelijk van plan om aan de dodentocht van Bornem mee te doen, een wandelingetje van 100 km. Wandelen is mijn nieuwe hobby, wat zeg ik, mijn nieuwe manier van leven. Dit jaar heb ik al één keer meer gewandeld dan vorig jaar (die tocht op de Kili), en nu komt er nog een tweede tocht bij. Als er hier geen sprake is van een obsessie, dan weet ik het ook niet.

Mijn voorbereiding voor dat tochtje zal krak dezelfde zijn als die voor de kili (als je wint, waarom zou je je gewoontes veranderen).

'k Heb er ook totaal geen moeite mee, met die voorbereiding, ik sla er mij wel doorheen. Doorheen het afzien, het diep gaan, de eenzaamheid. Zeker omdat mijn voorbereiding voor de Kili bestond uit vier dagen met een auto rondrijden, en daarna een rustdag.

Omdat ik daar in Afrika door een chauffeur ben rondgereden, zoek ik nu nog een vrijwilliger die mij volgende week wil rondrijden, van maandag tot donderdag. Om het nog waarheidsgetrouwer op de safari te doen lijken, zoek ik ook een KLM stewardess die me gedurende de vier dagen zal bijstaan. Vrijwilligers kunnen zich melden via mail (yahoo.com, en daar nog stielo voor), of telefonisch via 0479 790 329.

Dank bij voorbaat.

Ik ben volop bezig met een vuistdik supergedetailleerd digitaal dagboek van het Afrika avontuur, maar om mijn tot nu toe immer met rasse schreden aangroeiend publiek niet te verliezen, of erger nog, teleur te stellen (zoals keer op keer gebeurt op bepaalde, niet nader genoemde blogs), zet ik nu al wat teasers op mijn blog. En wat foto's van de reis!


safaripeople

Daarmee dus 4 dagen doorheen, over en op het Afrikaanse wildleven mee gesjeesd. Van links naar rechts geeft dit Steven, Wouter, Tresna, Piet en van die vijfde ben ik de naam kwijt, die zal me misschien later wel binnen te schieten. Maar die had toch niet zoveel zinnigs te zeggen, dus zo erg is dat nu ook weer niet.


zebrarij

Terwijl we in Lake Manyare, de Serengeti en de Ngorongorongoro rondsjeesden, hebben we beestjes gezien, wat wel fijn was, wetende dat we op safari waren. Waaronder een roedel netjes gedresseerde zebra's, zie eens hoe mooi op een rij! Dat de jeugd van tegenwoordig daar eens een voorbeeld aan neemt. Discipline, het kan dus nog in deze barre tijden. Respect!


drie giraffen

De linkse giraf heb ik geadopteerd, de middelste is door Steven geadopteerd, en de rechtse door Wouter. Voor 0,78 euro per dag kun je zo'n beest eten geven, en een deftige opleiding. De mijne is nu voor dakwerker aan het leren.


jalta en ngorongoro

Terwille van Steven een kleine evocatie van de conferentie van Jalta, en dat met Ngorongorongorongoro op de achtergrond. Jaja, het mocht al eens wat meer diepgang hebben, daar in Afrika. De politieke discussies waren niet van de lucht!


kili

Geef toe, zo'n klepper ziet de Kili er nu ook weer niet uit. Dat was een makkie om te beklimmen, van mij mocht dat heuveltje (want je kan het bezwaarlijk een berg noemen) gerust dubbel zo hoog geweest zijn. En als er wat uitdaging zou moeten geweest zijn, driedubbel. Volgende keer dat ik 'm doe, huppel ik op één been naar boven.


op te top

Als je wat beter kijkt, zie je duidelijk hoe Wouter M. en Steven er netjes met photoshop nadien zijn bijgeplakt.


strandje

Naast piepkleine molshopen hadden ze dus wel deftige stranden, daar in Tanzania. En je kan het misschien raar vinden, maar van mij mag zo'n strand vol wit zand wel eens geflankeerd worden door wat palmbomen. Niet?


Op de terugweg, volop in neo koloniale stijl, het diner op de nachttrein van Mombasa naar Nairobi. Wat trouwens de enige trein is in Kenia. De NMBS kan er een puntje aan zuigen.