Ik ben nooit vies geweest van de Europese gedachte (Ode aan de Vreugde is altijd al mijn favoriet stuk van van Beethoven geweest, negen mijn lievelingsgetal), en dat kwam me vandaag maar goed uit ook. Immers, in een bus vol Belgen met le meilleur du Joe Dassin (mijn favoriete singer songwriter, l'été indien en Bip-bip zouden in ieders muziekcollectie een prominente plaats moeten innemen) uit de boxen schallend, op weg naar Nederland. Land van wondermooie stewardessen, tulpen en Marco Borsato (die in tegenstelling tot Joe, geen prominente plaats behoeft in ieders platencollectie).

Om in Amsterdam met Britten, Duitsers en Fransen te babbelen. Denen, Russen en zelfs Roemenen tegen te komen (Europa is immers één geworden, de muur is gevallen). Het doet goed om in deze harde wereld deze boodschap te mogen verkondigen, dit lichtpuntje in de duisternis in levende lijve te mogen aanschouwen. Europa is één geworden, er zijn lessen getrokken uit het wrede verleden van het continent!