Het is niet de gewoonte om mijn woord te breken, maar laat ik als verontschuldiging maar aanvoeren dat ik vorige week te ziek was om een objectieve boekbespreking te kunnen maken. Wanneer een mens zich niet goed voelt, vervalt hij al zeer vlug in een negatieve vicieuze cirkel waar met de beste wil van de wereld niet meer uit te geraken is. En dat is dan niet het ideale moment om een boek te bespreken.

Maar goed, ik voel me al veel beter, dus kan ik me nog eens als harde, maar rechtvaardige boekcriticus uitleven. Deze week is de keuze gevallen op een klassieker van de Vlaamse literatuur, een boek dat mee aan de wieg gestaan heeft van vooral het visuele deel van de Vlaamse audiovisuele industrie.

Het boek is getiteld "De jacht op een voetbal", met als ondertitel "de belevenissen van Jommeke", van een zekere Jef Nys. Nu, voor de mensen die dit werk niet kennen, het verhaal is opgebouwd rond het personnage Jommeke, een strooi goud geel behaarde jongeman, die samen met zijn vrienden op jacht gaat naar een voetbal. En het daarbij moet opnemen tegen Anatool, die in dit verhaal de rol van Sardonis op zich neemt.

Jommeke wordt hierbij bijgestaan door een pot pouri van vriendjes en ongedierte, zoals daar zijn een zeer zwak gecaste Filiberke, een totaal ongeloofwaardige Flip als papegaai, iets wat voor een aapje moet doorgaan dat Choco wordt genoemd, en een tweeling Annemieke en Rozemieke, die ondanks alles (een zeer zwakke plot, voor het overige uiterst zwakke acteurs, een kinderlijke belevingswereld en ouderwetse taal) toch overeind blijven in dit verhaal.

Kortom, het lijkt wel alsof dit verhaal met als doelpubliek zesjarigen is geschreven. Ik raad het dan ook iedereen af als literatuur op zijn nachtkastje, maar misschien kunnen je kinderen er nog iets aan hebben, want het is een simplistisch werkje, waar een kind misschien wel nog iets in ziet.