Een gevoel van troosteloosheid overviel me, terwijl ik naar Big Fish keek. Weet ik veel waarom, het zal de tijd van het jaar wel zijn, of de vader in de fillem leek een ietsje te veel op iemand die ik ken.

Los van dat gevoel kan ik niet anders dan de film noemenswaardig goed te heten, en troosteloos voelen mag ook wel eens, in een wereld waarin zelfs opgewekte vrouwen twijfelen of ze wel kinderen op de wereld willen zetten, en waarop troosteloze vrouwen opgewekt volop kinderen zetten.

Het hangt er maar van af hoe je alles bekijkt...