Ik was beter bij moeder thuis gebleven de laatste paar dagen, me stilletjes in mijn bed voor alles en iedereen verborgen houdend, er voor zorgend dat ik niets deed, want dan kon ik ook niks fout doen. Ik zou waarschijnlijk ook beter thuis blijven de komende dagen, want het lijkt er niet direct op te beteren. Ik geloof dat mijn karma van de laatste paar dagen niet echt tip top is, niet één ding is goed gegaan sinds maandag.

Ik heb al een kastdeur op mijn kop gekregen, recht op mijn neusbrug, waardoor het nu lijkt of ik in Mechelen ben geweest of dat ik gevochten heb en een serieuze toek op mijn neus heb gekregen, ik heb spaghettisaus laten aanbranden, iets wat me al jaren niet meer overkomen was, vanmorgen ben ik in de douche uitgegleden, al vallend heb ik het douchegordijn meegetrokken, om uiteindelijk op mijn kop te landen, hoofdpijn en een buil is mijn deel, op mijn werk loopt het ook al niet op wieletjes, en mijn stoelgang is niet meer wat die ooit geweest is.

Nu is de verhuurder van waar ik sinds kort woon langsgeweest, en die heeft de huurprijs zomaar verhoogd met 100 euro. Indexatie noemt die dat, waarop ik zei dat de index het laatste jaar niet direct met 10 procent was gestegen, maar toen dreigde hij er nog meer bij te doen. Met andere woorden, ik wil weg waar ik woon, want zo'n klojo huisjesmelker hoef ik niet als huisbaas.

Maar het zou wel eens kunnen dat al dit slechte de voorbode is van wat me vrijdag ten deel zal vallen, wanneer ik blijgezind en gezwind de 100 kilomoters van de dodentocht in het Bornemse zal afstappen. Er hoort nu eenmaal evenwicht te zijn in de wereld, en ik die honderd kilometer in één stuk wandel, daar moeten dan wel een heel pak slechte zaken voor gebeuren vooraleer dat het natuurlijk evenwicht hersteld is.