Er zijn twee soorten mensen in het leven, lopers en coureurs. En ja, voor de volledigheid, er zijn ook nog de mossel noch vissen, de mountainbikers.

Waar lopers eenzaten zijn die enkel willen afzien en het licht niet in andermans ogen gunnen, zijn coureurs sociale mannen, die er van houden iets van de wereld te zien en die de geneugtes des levens volop weten te smaken, er daarbij niet voor terugschrikkend om te stoppen, hun fietstruitje in tweeën te snijden, en er een oud vrouwtje mee te omwikkelen tegen de kou.

Een loper, die je zie namelijk altijd alleen lopen, dat praat tegen niemand, gaat niet op het einde, en al zeker niet halverwege (de gedachte alleen al!) een terrasje doen, terwijl een coureur over het algemeen babbelend langs de wegen kan aangetroffen worden, als hij tenminste al niet gedaan heeft met koersen, en dan maar in zijn natuurlijke biotoop, op een terrasje, zit, of ergens halverwege alvast een terrasje doet om te oefenen. Een mountainbiker zit daar een beetje tussenin, dat is meer een scampus of een gambum.

Om maar te zeggen, ik wil het over koers hebben, en meer bepaald over topkoers. Zaterdag startte de Giro d'Italia in Seraing, de parel aan de kroon van Waalse vervallen industriesteden waar geen fluit te doen is, behalve in 2006 de start van de ronde van Italië dan. En waar geen fluit te zien is, behalve massieve communistiche architectuur en verroest ijzer.

Elio en de rest van de Waalse vrienden hadden gezorgd voor gratis parking, gratis bussen, en nog net geen gratis drank en worsten, dat was daar prima in orde. Dat mag ook eens gezegd worden.

Zo'n ronde, dat brengt ook Italiaanse taferelen teweeg, met veel donkerharig en -ogig schoon op straat, en met flikken die Polizia op hun brommer hebben staan. En die design kostuums hebben! Hoera!


Proper!


Koers!


En toen waren mijn pillen plat!