Gevoelige lezertjes kunnen best deze post overslaan, want het zal er niet mooi aan toegaan.

Het fietsen in de Pyreneeën de voorbije twee weken ging goed, tot de afdaling van de Superbagnères. De beklimming daarvan volgde op de beklimming van de Portillon, en gebeurde onder een loden zon, want Frankrijk was in wettige staat van hittegolf. Moeizaam was ik boven op die Bagnères, nee nee, het was geen gewone Bagnères, het was een Superbagnères, geraakt, zigzaggend over de weg, vloekend op die tien kilo te veel die ik naar boven moest slepen en op mijn drinkbussen die zo rap leeg waren.

Daarmee in schril contrast staand was de afdaling plezant en vlotjes, totdat ze daar opeens wat rare bochten op elkaar deden volgen. Ik remde, slipte, kreeg een klapband, en ging in een haarspeldbocht overkop. Om daarna met mijn linkerkant over de weg te schuren en tot stilstand te komen in de graskant, tegen een borduur, met wat gras en een bloemetje in mijn helm.

Op het eerste gezicht ziet alles er nog goed uit.





Op het tweede gezicht was dat wel even anders.



Mijn voorwiel had duidelijk zijn beste tijd gehad, en als je wat nader naar mezelf kijkt, zie je dat er ook wel een en ander mis is. En deze keer is het niet enkel die lege, starre blik in mijn ogen, en dat kwijl dat altijd uit mijn mondhoeken naar beneden druipt.


Mijn pols zag er niet tiptop uit, maar die kwam me wel van pas om bij het bezoek aan Lourdes de rij wachtenden voorbij te steken, want iemand met stigmata krijgt daar nu eenmaal voorrang.


Een tattoo op mijn bovenarm was ook al niet meer nodig, scarification is het nieuwe zwart.


Mijn oog ziet er hier nog relatief goed uit, maar toen ik een dag of drie later iets aan een vrouw in Bagnère-la-Bigorre vroeg, liep die al gillend weg. Die foto's bespaar ik jullie.





Mijn borstkas en benen waar precies bezocht door klauwen van de beren die ze in de Pyreneeën losgelaten hebben, en dat lelijk canvas truitje kan ik ook eindelijk wegsmijten. Nog een geluk bij een ongeluk!

Maar goed, ik ben er heelhuids, eeuh, neen, zonder iets te breken vanaf gekomen. Laat ik het er op houden dat ik de volgende bergen ietsje trager ben afgedaald...