De laatste jaren ben ik niet meer in een sporttempel geweest, want de laatste jaren wás mijn lichaam namelijk mijn eigenste privé sporttempel geworden. Waarom zou ik nog naar een stadion gaan om tussen bende hooligans te zitten die vette worsten eten en het vogelgriepvirus verspreiden, terwijl ik enkel in de spiegel hoef te kijken om een tempel te zien?

Maar dan gaat het wat minder gaat met je voetbalploeg, en is het meer dan tijd om te supporteren. Echte vrienden zijn er ook in tijden van nood, ik eet eigenlijk wel graag een vette worst, en dat vogelgriepvirus is zwaar overroepen. Het is zaterdagavond, je gaat er heen, en hopla, dan winnen ze eindelijk weer een keertje.

Het is me zelfs zo goed bevallen dat ik maandag van plan ben om nog een sporttempel te bezoeken, meer bepaald in Hasselt, om er én Laura Lynn voor de eerste en hopelijk de laatste keer in mijn leven te zien zingen, én om naar mijn eerste zesdaagse te gaan kijken. Wie meewil, en is dat niet iedereen, afspraak maandag rond 5 uur op de Bodart parking in het Leuvense. Je herkent me aan mijn fietsuitrusting.