Mensen van mijn generatie verteren die overgang van winter- naar zomeruur niet meer zo vlot, en zo komt het dat ik eigenlijk te vermoeid ben om te schrijven. Mensen van mijn generatie hebben echter de oorlog nog meegemaakt, wat maakt dat we over een ijzersterke wilskracht beschikken. En hopla, ik ben hier nog aan het schrijven, en wie weet, jij aan het lezen.

Dit weekend stond volledig in het teken van de voorbereiding op komende zaterdag, en bestond bij mij net zoals bij de profcoureurs uit het tweeluik Brabantse Pijl en E3 prijs Harelbeke.

Als een slechte generale repetitie een voorbode is van een goede eerste voorstelling, dan zit ik goed. Zoniet, dan ben ik gescheten.

Zaterdag was het plan om op het gemak de Brabantse Pijl peletonsgewijs af te peddelen, en er waren een paar Easystars aanwezig bij 70 km. De dikste van de bende was 's ochtends wel in zijn bed blijven liggen, maar de rest die hem zou rijden was er.

Het weer was goed, de benen ook, alleen was die rommel waar ik mee fiets niet goed. Na een achttal km ben ik al in het busje van de sportdienst van Leuven moeten stappen, met kettingbreuk.

Die mannen van de sportdienst was verteld dat ze achter de laatste moesten blijven, wat 2 ventjes van tegen de tachtig was, die op een wandeltempo het parcours affietsten. Ze hadden geen plannetje van het parcours gekregen, wat ook niet hielp in het juist rijden. Na een tijdje passeerden we een fietswinkel, mijn ketting werd gemaakt, en ik kon aan de achtervolging beginnen. Uiteindelijk heb ik het peleton nog ingehaald (ok, die stonden halverwege stil bij de bevoorrading), maar ik had door mijn eigen enthousiasme en stommigheid serieus afgezien.

Zondag ben ik met dat zomeruur ontieglijk vroeg naar Harelbeke vertrokken, in het Leuvense onder een heldere hemel, om richting West-Vlaanderen meer en meer bewolking en regen te zien. Van de 5 die de E3 prijs gingen rijden, waren er 3 aan de start. Waarvan eentje al direct terug naar huis ging, en we met zijn tweeën vertrokken.

In de regen, in de kou, bijna dwars door alles heen. Bart geraakte geen meter vooruit, en al gauw reed ik moederziel alleen. Na een tijdje begon mijn fiets rare geluiden te maken, en na 100 km, net op de Patersberg, had ik weer prijs en is mijn ketting weer gebroken. Het enige positieve daaraan is dat er mij iemand met een koersvolgwagen is komen oppikken, en dat ik daarna mijn pistolet met gekapt van de organisatie kreeg.

En nu staat mijn fiets dus bij de fietsenmaker, hopelijk met een iets stevigere ketting, zodat ik zaterdag alvast kan blijven verderfietsen...