Mijn vorige poging om het abattoir van Anderlecht te bezoeken is jammerlijk mislukt, dus heb ik het zaterdag nog eens geprobeerd. Conny en Betty worden het al gewoon in mijn koffer, en in je auto rijden met twee schapen als compagnon, ik begin er ook aan te wennen. Onderweg kreeg ik opeens zin om ergens te solliciteren, en dus ben ik maar bij het eerste het beste bedrijf dat ik zag gestopt. Geen woorden, maar daden!

Ik had geluk, want er was net een selectieprocedure bezig. Conny en Betty hadden ook geluk, want alhoewel het bedrijf in het Brusselse lag, was er toch een schone hof waar ze konden grazen, in afwachting van het einde van mijn sollicitatie. Een paar uur in mijn koffer zitten, dat is niet het idee van dikke fun voor een schaap. En dan moet je weten dat Betty niet van Conny moet weten, omdat Conny volgens Betty te veel met haar gat staat te schudden naar Jempi, het arme schaap aan de overkant van de straat. Waar Betty ook wel een oogje op heeft.

Maar goed, ik ging solliciteren, en dat nog wel in een zaal met 500 concurrenten. Had ik geweten dat er zo veel volk zou zijn, en vooral zo veel bekend volk, ik had wel twee keer nagedacht. Gelukkig was het schriftelijk, want wanneer ik met schapen rondrij, dan trek ik niet direct mijn beste kleren aan. En Conny heeft de laatste tijd wat last van winderigheid en diarree, wat na een uur samen in één auto te zitten toch zijn invloed heeft op hoe je ruikt. Die sollicitatie, dat liep vlot, nu is het alleen nog wachten op de brief wanneer ik mag beginnen.