Voor ik vertrok naar la bella Italia was ik nog even op de Donna redactie binnengeweest, en daarbij kon ik niet anders denken dat wat een bende gay motherfuckers ze daar bij elkaar gezet hadden, en wat voor een bende hippe, of toch wanna be hippe, mofo's dat was.

Hier in Italie denk ik nog altijd dat het eerste een waarheid als een klok is, ik zie niet direct een reden om dat terug in te trekken. Maar mijn uitspraak over hip zijn, dat is andere koek. Die Donna mannen en vrouwen, weet ik nu, dat zijn de grootste boerenkinkels die er bestaan, met het stijlgevoel van een groente met een grappige vorm.

Hier in Italie, ja, hier heeft iedereen stijl en verfijning te koop. De jongens mogen hier zelfs roze hemdjes dragen, en ze blijven zo hetero als kan zijn. De vrouwen moeten een immense garderobe hebben, want het is slechts af en toe dat je er eentje kan betrappen op een onmodieus kledingstuk. De zonnebrillen zijn soms de grootte van een flinke pompoen, maar het blijft altijd stijlvol. Ik kijk hier mijn ogen uit. De enige Belg die ik ken die hier een hippe vogel zou zijn, en misschien zelfs een mode goeroe, is deze jongen. Want Chipie broeken, L.C. Waikiki t-shirts, Mickey Mouse en giftig gekleurde Laurent David zakken heb ik hier nog niet gezien, laat staan een combinatie ervan...