Soms stelt het leven ons voor raadsels die ons gevoel voor verwondering aanscherpen.

Soms suckt het ook gewoon.

Soms wordt ik beschuldigt van niks waar op mijn site te zetten. Maar daar kan ik kord op antwoorden, met een fotoverslag van het slotfeest van 50 jaar tv. De waarheid, niks meer, niks minder, en niks dan de waarheid.

Busreizen zijn en blijven nu eenmaal mijn favoriete vorm van reizen, dus met de bus naar het sportpaleis gesjeesd. Het begin van het jubileum gemist, wat ook ook zo hoort als busreiziger. Mensen die per bus reizen verdienen nu eenmaal niet alles te zien of mee te maken. Anders zouden ze de bus niet nemen.

Ik zat daar als de eerste de beste pipo met mijn foto toestel, 450 meter van het podium verwijderd. Maar al bij al is het serieus de moeite geworden. Als je materiaal maar professioneel genoeg is, dan komt het wel in orde.

Het feest begon goed, met Axelle Red, die aan de drugs zit, en die mooi kan zingen. Van Franse liedjes word ik altijd wat mistroostig, maar nu viel dat reuze mee. Was het de busreis die me murw had gemaakt, wie weet.


Axelle op de piano

Daarna was het aan de beurt aan de vrolijke olijke bende Spring, die ook aan de drugs zitten, om het paleis op stelten te zetten. Ik wil leeeeven ik wil vriiijjjjjjjj zzzzijjjjn, pampam pampam pam pam pampampaaaaaam!

Mensen die kinderen hebben, of fan van ketnet zijn, weten ongetwijfeld dat de twee potige juffrouwen van Spring tijdens het optreden zo in hun enthousiasme kunnen opgaan, dat ze wel eens de luchtgitaar durven bovenhalen. Het enige dat mijn pa me geleerd heeft, is dat luchtgitaar spelen en niet uitgelachen worden, aan bitter weinigen gegeven is. En het is dan ook geen verrassing dat de Spring madammen imago gewijs niet met een ongeschonden imago van het podium stapten. Normaal word ik altijd wat weemoedig van zo'n ongebreideld optimisme, maar dat viel dit keer reuze mee.


spring

Het moest niet allemaal leeghoofdig jong geweld zijn, dus werd die in slow motion reagerende winnaar van de koningin elisabeth wedstrijd voor piano van de jaren tachtig - pffffft, wat een zin - uit de motteballen gehaald. Als die niet aan de drugs zit, dan weet ik het ook niet meer. Die mens stond gewoon stijf van de speed, wat al bij al een geluk was. Het stuk van Gershwin dat 'm gekozen had duurt normaal veertien uur, maar hij is er in geslaagd om het in een half uurtje te brengen. Het had wel iets, wat goed was, want piano's maken me altijd wat neerslachtig, maar nu viel dat reuze mee.


volondat

Dan kwamen Nicole en Hugo het podium opgehuppeld, met bolle wangen van de hamburgers en een bloedneus van de cocaine. Nicole in een wit kleed, Hugo in zijn o zo fake glimlach. Als ik zo'n dingen niet op een cruise zie, waar het thuishoort, wordt ik er altijd wat triest van, maar deze keer...


nicole en hugo

De volgende in het rijtje was Joost Zweegers. Dat is eigenlijk een Hollander, dus het zal je niet verwonderen dat die ladderzat het podium kwam opgekropen. Het schijnt dat die de laatste keer nuchter in België is gesignaleerd toen hij vijf dagen in koma in het Sint Salvator ziekenhuis van Diest heeft gelegen, omdat hij met zijn zatte botten dacht dat hij kon vliegen. Om maar te zeggen, hij was er ook, en na zijn optreden was het niet gelogen dat the best yet to come was.


't Is nieuw! 't Is een ster! 't Is Novastar!

"Sometimes, you gotta take some dope.", en dat waren geen loze woorden die Geike van Hooverphonic zong. Zoals altijd was die zo high als iets, enkel nog overtroffen hierin door de andere muzikanten van Hooverphonic. Maar ja, moest ik van Poperinge zijn, ik zou het ook wel weten.


Hooverphonic

De fans van thuis, de serie waar iedere acteur aan de heroine zit, kwamen ook deze avond niet thuis van een koude kermis, want Waldek, Simonneke en die dikke loodgieter kwamen vertellen over goudvissen. Heroine haalt niet het beste boven in mensen, laat ik het daar bij houden.


waldek

En toen kwam, zoals Joost al gezongen had, het beste van de avond. Sergio, grant taylors own personal hero, kwam een ode brengen aan een kleine grote man. Ik was niet graag het haar op mijn armen geweest, toen Sergio "Zij gelooft in mij" kweelde.

De emotie was me te sterk, en ik kon mijn fotokodak niet meer stil houden, waardoor de foto's van sergio iets minder haarscherp zijn dan die hierboven. Maar jullie vergeven me het wel, wetende dat ik emotioneel zeer diep aan het graven was op dat moment. Het zal ook wel niemand verwonderen dat Sergio niet van de magic mushrooms was gebleven, want anders loop je niet rond met zo'n kapsel, carrure en kledij. Dat de politie daar eens iets aan doet.


sergio en de ode aan andré

Ik begin er eigenlijk aan te twijfelen of het wel mijn gebibber was dat die foto zo wazig gemaakt heeft. Zou het niet zijn dat André er ook bij was, en zijn aura de foto's heeft doen mislukken? Een mirakel! Verklaar hem heilig, beste paus! Doe eens iets nuttigs!


sergio in grote doen


sergio revisited

En toen kwam Bart Peeters, aangekondigd door Geena Lisa op de ukelele, en ik zag dat alles goed was. Bart zit niet aan de drugs, want toen hij klein was was ADHD nog geen ziekte. Ritalin kon geholpen hebben, maar dan hadden wij veel moeten missen. Hij was into folk, wat altijd fijn is, maar toen werd ik toch wat somber, want het was bijna gedaan.




Enkel de bee gees, of hoe heten die zingende broetjes ook al weer, volgden, en toen moest ik terug in de bus. Naar Brussel, voor het spel gedaan was, wat ook ook zo hoort als busreiziger. Mensen die per bus reizen verdienen nu eenmaal niet alles te zien of mee te maken. Anders zouden ze de bus niet nemen.