Eenmaal je van zwart Afrika hebt geproefd, zo wordt toch door zowat iedereen beweerd, wil je nooit nog iets anders. En raar maar waar, het is zo. Je stapt het vliegtuig uit, pikt de bagage op, en bij het buitenkomen uit de luchthaven ben je teleurgesteld dat er geen twintig man survival of the fittest gewijs op je toeschiet om je taxi, je reis en je hotel te regelen voor een special price, speciaal voor jou, omdat jij hun special friend bent. Eenzaam en alleen ben je op jezelf aangewezen om de weg naar Pisa stad te vinden. Dan bloedt je hart, dat je deels verloren hebt in Afrika.

Het plan van de Pisa reis was om die low budget te houden, dat is ook de reden dat ik in Pisa van het vliegtuig stap, en niet ergens in Egypte, waar het ideaal duikweer is. Met dat plan in het achterhoofd is het out of the question om een taxi te nemen, om als een vorst rond te reizen en de bestuurder de helft meer te betalen dan wat hij vroeg, omdat hij zo'n sympathieke Jos is, en reggae cassetjes in één van zijn drie zijn autoradio's oplegt. Dit vertaalt zich in het feit dat er nu in plaats van een British Airways toestel een Ryanair masjien onder mijn kont zit, wat minder luxueus is en schappelijker van prijs. Wanneer je maar anderhalf uur op een vliegtuig zit, heb je al die luxe toch niet nodig. Wat minder is, is het feit dat Ryanair vroege vogels zijn, en hun vliegtuigen om 6u30 het sop doen kiezen, waardoor je om rond vier uur moet opstaan om er op tijd te geraken. Dat, in combinatie met het pas gaan slapen rond kwart voor drie, maakt dat het overal pijn doet, maar gelukkig niet teveel, omdat je nog te suf bent. Zo'n zaken maken dat, hoewel Pisa 's avond bubbelt en bruist, je zelf heel wat minder bubbelt en bruist. Zo is het wel heel gemakkelijk om goedkoop te reizen. I love it when a plan comes together.

Zoals elke reis, is deze meticuleus gepland, en pakken we op Pisa vliegveld de eerste bus die we zien, we zien wel waar we arriveren. Ticketjes zijn nergens te koop, en op de bus zelf is de chauffeur niet happig om er ons te verkopen. Als ze het zo gaan spelen, dan we rijden zonder mee. Jihaaaaa! Het vliegveld blijkt vlak tegen Pisa stad te liggen, daar kunnen de bewoners en beleidsmakers van Zaventem nog wat van opsteken. Handig. Na een minuut of twee stappen we uit de bus, want we zijn al bij het centraal station van Pisa. Zonder wrang gevoel, want afgezet om daar te geraken zijn we allerminst.

Het is rond acht uur 's morgens wanneer we bij Pisa station staan, en het voelt alsof het al een goede, gevulde dag is geweest. Om half vijf opgestaan, slaapdronken, om dacht ik de vlieger van tien voor zeven te halen, en rond zes uur in Brussels South International Airport afgezet (de dank is eeuwig voor wie dit voor mij doet). Om uiteindelijk het vliegtuig te halen dat om half zeven vertrekt, en waardoor we nu al onder onze voeten kregen van een norse mademoiselle aan de check in balie, die ons uitkaffert omdat we zo laat inchecken. Je moet 2 uur op voorhand inchecken, zegt ze nors, eerst in het Engels, dan in het Frans en tenslotte in het Nederlands. Ik dacht het niet, als je vliegtuig om half zeven 's ochtends vertrekt. Ik laat het gezonde verstand zegevieren.

In Pisa stappen we het tweede beste hotelletje dat we zien binnen, en hopla, 't is verkocht. We kunnen douchen achter een plank, en kakken op een gemeenschappelijk toilet.De douche doet deugd, al blijft de bek wat klef, en het hoofd zwaar door slaapgebrek. Proper gewassen kan Pisa verkend worden. Man, man, man, die Italianen, en vooral die Italiaanse hebben stijl als ze over straat flaneren. Ieder picollo Pietroke is hip, en heeft én hippe schoenen, én een hippe zonnebril, én een hip kapsel en vriendin. En dat alles nog eens assortie gecombineerd! Nu weet ik hoe een Oost-Duitser zich overal ter wereld moet voelen. We eten iets bij een trattoria, en het volk op straat wordt gekeurd en goedbevonden. Algauw blijkt de reis naar Afrika geen maat voor niks te zijn geweest, want je wordt hier constant lastig gevallen door special friends uit Afrika die je een rolex of een designer zonnebril willen verkopen (Emperio Armani! Groot! Gigantisch!). Een beetje terug in Afrika, hoera! Of urra! Want zo doe je dat, in het Italiaans.

Om half negen begint het serieus op te warmen te Pisa, en dat eind oktober. Hier past maar één woord en conclusie: terrasweer. Ik ben er amper een halfuur, maar Toscane heeft nu al een plaatsje in mijn o zo ruime hart veroverd. Na de trattoria op het gemak, dolce vita in het vaandel, op zoek naar die scheve toren, die nog schuiner blijkt te staan dan verwacht, en wat gedraaid. Al bij al blijkt het in Brugge nog mee te vallen inzake Japanners, en van de - hou je vast - politie agente in de grootste doopkapel ter wereld (uniek!) krijgen we een optreden zwanger van echo's door de ronde koepel van het baptisterium. Het is niet omdat jullie geen moeilijke woorden kennen, dat ik er geen mag gebruiken. Dat is wat anders, die agente, dan de flikken uit Gent, of het fascistische Tobback privé militie korps in Leuven. Italië, hoeft het nog gezegd, rocks! In het zonnetje zitten en kijken naar torens, kerken en mensen eind oktober, in korte mouwen, het is absoluut mijn idee van reizen in de natuur! Lekker eten erbij (prosciutto, o, prosciutto, waer bestu bleven?), en daarna naar bed, want het is een lastige dag geweest.