Er moet maar gezegd worden tegen mij dat ik iets niet kan, of hopla, daar sta ik al te pronken op de top van Afrika's hoogste berg, of daar ben ik al gestart in een 100 km lange wandeltocht. Niet dat alles wat ik start lukt, maar de sleutels van mijn succes zijn te vinden in mijn falen.

Onlangs had ik iets horen vertellen over een grote zaal vol met boeken, en die gast die met dat vertelde, zei me dat je die boeken voor een appel en een ei kon uitlenen. Bibliotheek noemde die dat. Raar.

Dat wou ik wel eens met mijn eigen ogen zien, en als de gesmeerde bliksem zocht ik op dat nieuwe ding op, eeuh, internet noemt dat, geloof ik, superhandig, je vindt daar zowat alles, ook grappige foto's en zo, of er zo'n bibliotheek ding bij mij in de buurt was. Dat bleek zo te zijn, en alras stond ik in die zaal. Geloof het of niet, maar dat stond daar tjokvol boeken, en wat meer is, je kon die uitlenen. Tjonge, jonge, wat gaan ze nog allemaal uitvinden...

Het eerste boek dat ik vastpakte, was er eentje van ene James Joyce, en dat boek bleek een voorwoord te hebben. In dat voorwoord stond "The first thing to say about Finnegans Wake is that it is, in an important sense, unreadable". Meer had ik niet nodig om de uitdaging aan te gaan, en dat boek ligt nu bij mij thuis, te wachten om gelezen te worden.



En dan begint het, en je moet dat voorwoord gelijk geven. 't Is precies Italiaans of Esperanto, terwijl die James toch wel een Ierse knakker was.


Benieuwd hoe ver ik zal geraken...