Een beetje verstandige lezer blijft me het antwoord niet schuldig als ik vraag wat de belangrijkste doodsoorzaak is bij Belgische mannen boven de 63 jaar. Jep, aangezien ik hoofdzakelijke verstandige lezers heb, hoor ik je het al binnensmonds mompelen, of blij luidop roepen, het correcte antwoord op die vraag is natuurlijk prostaatkanker.

Als alsmaar ouder wordende man van binnenkort middelbare leeftijd vind ik het dan ook meer dan hoog tijd om niet bij de pakken te blijven zitten. Als mijn opa mij één ding geleerd heeft, is dat je al flierefluitend door het leven kan stappen, om dan opeens te panikeren als je iets voorhebt. En daar is absoluut niks mis mee. Maar niet zo deze jongen. Ik wil goed voorbereid zijn, ik en mijn prostaat moeten één worden. Als er iets aan mij schort, moet hij het weten, als er iets aan hem schort, wil ik het weten.

Stap 1 van mijn actie is dan ook informatiegaring geworden. Hierbij ben ik totaal niet geïnteresseerd in wat Zulma over prostaatkanker zegt, gehoord van vette Jeanine van het frietkot op de hoek. Ook al heeft de nonkel van Jeanine dat tot 3 keer toe gehad, eet hij nog dagelijks 500 gram gekapt en drinkt hij anderhalve bak Rodenbach, om daarna achter de vrouwen te zitten, nee, nee, ik wil harde, wetenschappelijk onderbouwde uitleg.

Noem het toeval, noem het het noodlot, noem het zoals je wil, maar net nadat ik dat besluit had genomen viel er een uitnodiging om naar een doctoraatsverdediding te gaan over de behandeling van prostaatkanker.

Ik moest er naartoe, koste wat het kost, want gezondheid heeft nu eenmaal geen prijs.
Dat die uitleg in Amsterdam plaatsvond, was in de eerste plaats de minste van mijn zorgen. Maar niks was minder waar.

Wordt vervolgd...