Veel bloed, tranen en vooral veel zweet armer, maar ook spieren en een mooi bruin kleurtje rijker, ben ik net terug van een weekje fietsen in de Provence. De Mont Ventoux ken ik nu van binnen en van buiten, en over de Mistral, die dekselse Provençaalse wind, kan ik ook meespreken. Als je naar de top van de Ventoux toerijdt, en er zijn van die rukwinden, dan leer je die Mistral wel kennen.

Het was niet allemaal afzien en kommer en kwel in de Provence, er waren ook fijne momenten. Al schiet er me nu niet direct iets te binnen. Hmmm.

Of het moest het bezoek aan het nieuwe kasteel van de paus zijn, in de volksmond aldaar ook wel Chateauneuf-du-Pape geheten. Alwaar we achtereenvolgens door een besnorde wijnboer, een gepensioneerde wijnboer met vrouw in bloemetjesschort, Elzasienne en blonde, pronte madam van een jaar of vijftig uitleg kregen over de plaatstelijke o zo lekkere en dure wijntjes. Van dewelke ik je de nietzeggende foto's absoluut niet wil ontzeggen.

Le voilà: