Zondag was het generale repititie om volgende week in de Provence op de fiets te flaneren, en het was ver-schrik-ke-lijk. Het was slechts een tochtje 60 km doorheen de Ardennen, maar na afloop ik kon geen meer zeggen. Nog altijd niet trouwens, zoals je kan merken.

De gevolgen waren ook niet minnetjes. Zondagavond was mijn linkerhelft opeens verlamd (nu heb ik nog altijd tintelingen) en ik zit met lage, uitstralende rugpijn. Als ik buk, is de enige manier om terug recht te geraken op mijn zij rollen, en de verpleegster van het wit-gele kruis te bellen. Ik kan enkel nog bitter en zout smaken, zuur en zoet lukt mij niet meer, en gisteren werd ik al wandelend voorbijgestoken door een schildpad. Dat zijn trouwens verbazend kwieke beestjes. Ik word stilaan te oud om nog te fietsen, vrees ik.

Maar niet getreurd, ik ga het vanaf zaterdag toch nog eens proberen. Op naar de Ventoux!