Ik ben vandaag in de hel geweest en terug. De wegen in de hel zijn geplaveid met kasseien, en het is er tot in tegenstelling van wat ik verwachtte een aangename 28 graden in de schaduw, en nog iets meer in de vlakke zon. En in de kranten stond zelfs dat het nog nooit zo heet in de hel is geweest.


Pffffft.

Desalniettemin blijft de hel de hel, en dat wordt door iedereen voor zichzelf anders ingevuld. Voor mij bleven de ongemakken beperkt tot een verstopte neus en mijn kleren die niet proper bleven, anderen hadden een zonneslag, nog anderen gaven vol overgave over en lagen uren in coma, en tenslotte had je van die renners die al opgaven nog voor het moest beginnen, zoals bijvoorbeeld Martin Müller. Het watje.


De strook in het bos van Wallers is trouwens helemaal niet zo steil bergop als onderstaande foto laat uitschijnen, dat is gewoon ik die geen foto's kan trekken.


En aan het aantal flikken te zien dat er rond stonden, was dat een heel belangrijke bus. Misschien wel eentje van de flikken zelf...


Tenslotte nog een woordje van proficiat voor renners die ondanks minuten achterstand toch dapper bleven verderrijden, al ware het aan een slakkegangetje. Flink! Doe zo verder!