Vandaag was het de generale repetitie voor de ronde van Vlaanderen, die 's zaterdags door mezelf zal gefietst worden, en 's zondags door net iets betere renners dan mezelf. De zondag zal ik langs de kant van de weg staan om de profs aan te moedigen, en niks, absoluut helemaal echt niks, houdt je tegen om dat zelf 's zaterdags te doen, en bijvoorbeeld mij aan te moedigen. Al is dat wel een beetje belachelijk, want vind me maar eens tussen al die duizenden en duizenden idioten die niks beters te doen hebben dan af te zien en nog durven zeggen dat ze het plezant vinden ook.

Maar soit, vandaag was het generale repetitie, met een tochtje van een 45 km langs Brabantse wegen, o.a. langs het kasteel van Horst (jep, dat van die ridder!), maar vooral bergop en bergaf om te kijken hoe het zat met de explosiviteit. En dat zat snor.

De les die ik vandaag geleerd heb, is dat geloof sterk is, sterker dan velen onder ons vermoeden. Zo heb ik zowat een jaar rondgekoerst zonder reserve binnenband, en heb ik in dat jaar geen enkele keer lek gereden. Omdat ik geloofde dat ik niet lek zou rijden. Vandaag was ik voor het fietsen nog rap een binnenband gaan kopen, voor het geval dat ik lek zou rijden in de ronde, en lap, ik had vandaag al prijs, een lekke band. Lang leve het geloof!