Ik ben nooit echt een hippe vogel geweest, behalve dan die ene keer dat ik een lichtgevende jojo meehad op schoolreis. Voor de rest was het behelpen, vooral als de deurwaarder net langsgeweest was, en je maar één broek, t-shirt, trui en onderbroek had, en geen wasmachine.

In de winter rondlopen in een vuile, korte, sponsen broek, het was in de jaren tachtig niet goed voor je hipheidsfactor, dat kan ik je wel vertellen.

En dan groei je op, heb je opeens bergen geld en goud, en kun je je opeens het hipste van het hipste permitteren. En dan loop je met je ogen open voor de twaalvendertigste keer in de marketing hype van dat "kijk eens hoe wit, kijk eens hoe hip" bedrijf.

Jep, ik heb me weer een ipod gekocht, terwijl ik van de vorige niet content was, die van aankoop tot verlies precies 72 dagen had, en ooit dure eden gezworen heb dat ik nooit, nooit, nee, nooit nog één iets van apple zou kopen. Volgens mij doen die iets in mijn drinkwater, anders zou ik zo'n rommel niet kopen.

Rommel, jawel, want ik moest dat onding weeral installeren, mijn itunes versie moest upgedated worden vooraleer ik er iets op kon zetten, en tijdens dat alles verloor ik mijn netwerkconnectie.

Maar kijk eens hoe lief en schattig, wil je er zo ook geen hebben?