Het spannendste dat ik vandaag al gedaan heb, behalve dan naar hier komen om deze post te schrijven, was de afwas doen, en zo hoort het ook op vakantie. Lekker lang uitslapen, een beetje lummelen, en wat mijmeren over hoe het zou zijn op de skipiste, op een koude mistige dag, vanuit een lekker warm appartementje. Zeker na 2 dagen snowboarden in een gebied waar amper sneeuw ligt, en na een supervermoeiende Tjechie reis. Ik hou er van als een plan werkelijkheid wordt!

Het spannendste wat ik vandaag al gezien heb, was een slippende Renault Clio op de haarspeldbocht voor het appartement, en slippend naar de afgrond. Maar die kon nog net corrigeren, dus het was spannend zoals het hoort. Vanavond hoop ik nog een aantal spannende dingen te zien, want na een dag lummelen ga je voor een deftige apres ski.

Dit is trouwens ook de duurste post die ik ooit geschreven heb, ik heb hier 5,5 euro mogen dokken voor een halfuur, en de connectie snelheid is nog trager dan wat ik in Afrika meegemaakt heb. De Fransen kunnen duidelijk nog een lesje leren van de Tjechen in correcte prijszetting, want daar krijg je waarschijnlijk gedurende een maand een eigen glasvezelverbinding met de buitenwereld voor 5 euro.

Dat ik vandaag niks gedaan heb, dat heeft alles te maken met gisteren, wat een complete offday was. De eerste dag snowboarden ging wonderwel, ik oefende reeds mijn jumps om show te kunnen geven in het snowpark, maar op dag 2 liep alles fout wat fout kon lopen. Ik ging constant op mijn bek, en het plan was om via de skipistes de oversteek te maken naar de overkant van de berg, want niet gemakkelijk was. Toen we eindelijk na de middag, na 20 keer te vallen, iets konden eten, bleek ik nog eens mijn ipod nano kwijt te zijn gespeeld. Die ligt nu ongetwijfeld nog altijd in de eeuwige sneeuwvelden, het is een witte. Enkel als de aarde genoeg opwarmt dat er geen sneeuw meer in de Alpen ligt heb ik een kansje om die terug te vinden, dus vanaf nu duw ik extra hard door op mijn gaspedaal, en zit ik in de winter deuren en ramen wijd open. Mijn knieen waren compleet kapot na al die valpartijen, dus besloot ik direct terug te keren naar huis. Dat was echter niet zo gemakkelijk gedaan, want de enige weg terug was via een pannekoekenlift, die nogal heftig startte, en waardoor ik er niet kon op blijven rechtstaan op mijn snowboard, ook al compleet vermoeid zijnde van al mijn valpartijen. Ik bleek dan nog ook eens mijn kaartje van het gebied verloren te zijn, en ik mocht de berg naar boven tjaffelen. Niet vooraleer echter het enige gedeelte dat nog geen pijn deed pijn gedaan te hebben, want na nog een aantal keren die pannekoekenlift te proberen, waren die in al even erbarmelijke toestand als mijn knieen. Ik moet ergens iets misdaan hebben, denk ik...