Ik heb oren die graag flapperen, en wanneer ik iets hoor over sport, dan beginnen die al te flapperen. Telkens wanneer ik nog maar iets over een koersfiets hoor, is het prijs, en wanneer ik mag meedoen aan een skwasj toernooi, is het al helemaal feest. Kun je nagaan wat dat zaterdagavond in de Killshot, het Leuvense Istanboel der edele skwasjsport, voor geflapper was?

In tegenstelling tot in het echte leven, is het in sport niet de intentie die telt, maar het doel, met name de totale dominantie, en in de benadering van sport huldig ik dan ook een machiavellistische aanpak. Dus op het skwasjtornooi dit weekend in de killshot was ik vooraf van plan om de finale te halen, en die stijlvol en gracieus te winnen.

Was me dat even een koude douche, want de eindbalans was dat ik in de voorronde 2 van de 9 sets won, en dat ik bijgevolg al mocht douchen voor de kwartfinales. Ik voelde me het Anderlecht van het skwasjtornooi, zij het dat ik een paar keer dichtbij de overwinning was geweest, maar dat ik telkens op het beslissende moment fysiek ten onder ging.

Ik stoef graag met mijn sporthart, ooit heeft een dokter tegen me verteld dat ik dat had, maar ik begin toch serieus te twijfelen aan de beroepskunde en -ernst van die lieve mens. Want of ik nu skwasj, wandel of fiets, altijd ga ik fysiek ten onder, overvleugeld door mijn tegenstanders die er soms uitzien als uitgemergelde, aan tbc lijdende boekhouders. Ik denk dat ik maar eens een second opinion over mijn hart zal vragen.

Voor mijn reguliere skwasjpartners was het ook al geen vette, want die wonnen respectievelijk 0, 1 en 3 sets, waarbij die 3 sets tegen een blinde, gehandicapte mens was, die zelfs nog geen eigen racketje had. We gaan misschien best eens wat lessen pakken, of toch alleszins al trekken uit zaterdagavond...