Wat een heuglijke dag had moeten worden (de opening van het fietsseizoen!), is op een sisser afgelopen, in die mate zelfs dat het een nationale ramp was, en het goed mogelijk is dat ik geld trek van het rampenfonds.

Omdat er zoveel misgelopen is.

De omstandigheden waren nochtans ideaal. Het was mooi weer zaterdag, en 's middags was ik mijn fiets bij de Decathlon gaan ophalen, na een compleet nazicht, waarbij ze mijn kapot zadel hadden hersteld.

Al vlug bleek dat er van de goede conditie van vorig jaar weinig tot niks overschoot, en ik met moeite de Kemmelberg boven geraakte. En ramp o ramp, ik ben er zelfs op het vlakke afgereden. Ok, ik had amper iets gegeten die dag, en ik was wat ziekjes, maar het zou toch niet mogen.

Mijn materiaal bleek door de prutsers van de Decathlon helemaal niet hersteld en nagekeken te zijn. Behalve mijn ketting en cassette vervangen (die trouwens nog bijna spiksplinternieuw waren, nog geen 1000 kilometer mee gereden) hadden ze ook mijn vitessen afgesteld. Wat bij Decathlon betekent dat als je je ketting op je grote plaat legt, die ketting er afvliegt. Wat met creativiteit op te lossen is door van je koersfiets een loopfiets te maken, maar dan zijn je fietsvrienden alras stipjes in de verte.

Het enige ding wat voor de herstelbeurt echt kapot was, was mijn zadel. Dat hadden ze dus hersteld. Wat in Decathlon jargon betekent dat je een kleine dertig kilometer kunt fietsen op een tip top zadel, maar dan is de pret over, en zak je door je zadel. Ik weet niet of je het al eens heb meegemaakt, maar als de achterkant van een fietszadel wegzakt, dan komt de punt van voor naar boven, en fijn voor de ballen is dat niet. Ik wens het alvast niemand toe.

Ik was woedend, op mezelf doordat mijn conditie met de noorderzon vertrokken was, op mijn medefietsers omdat die zo hard reden, en vooral op Decathlon, omdat ze voor de zoveelste keer mijn vertrouwen hadden beschaamd. Vorige keer was ik maar 4 keer moeten teruggaan om mijn fiets in orde te krijgen, met als gevolg dat ik 'm nu in een andere Decathlon, in West Vlaanderen, had binnengedaan, in de hoop van daar betere service te krijgen. Niet dus.

Na het fietsen ben ik vol woede en razernij naar de Decathlon teruggereden, waar ik mijn auto dwars door het grote raam heb geparkeerd bij de fietsherstelplaats, want dat drukte toch beter mijn woede uit dan langs de schuifdeuren met de fiets aan de hand binnen te komen. Een dramatische entree is veel waard.

De eerste Decathlon werknemer die kwam kijken wat er gebeurd was, kreeg mijn fiets naar zijn hoofd geslingerd, en de tweede kreeg exact 10 minuten om mijn fiets te herstellen. Ik heb er nog niet durven op rijden, maar als het nu weer niet in orde is, ik sta niet in voor de gevolgen....