Mijn lot wil dat ik de eerste fatsoenlijke mens moet zijn. Ik ben verschrikkelijk bang dat ik op een zekere dag heilig zal verklaard worden.

Het kon een uitspraak van mezelf zijn, maar dat is het niet. Om maar te zeggen dat ik over Nietzsche aan het lezen ben, de filosoof met een enkeldiep tapijt onder de neus, en dat die mens qua uitspraken van niemand lessen te trekken had.

Ook die andere Duitser, Arthur Schopenhauer, was niet bang van een klaar en duidelijk geponeerde stelling, en aan hem hebben we de inzichten te danken als daar zijn "we kunnen ons leven beschouwen als een nodeloos storende episode in de gelukzalige rust van het niets" en "het menselijk bestaan moet een soort vergissing zijn, er kan van gezegd worden dat het vandaag slecht gaat en met de dag slechter zal gaan, tot het allerergste van al komt". Fijn!

Dit alles als inleiding op de melding dat ik gisteren naar een wijnproeverij ben geweest, meer bepaald een Duitse wijnproeverij, alwaar het volliep met filosofen. Alwaar bleek dat Duitsers dan toch nog iets kunnen, tenminste zolang ze geen halve kilo suiker in hun flessen wijn kappen, want hun wijn is best te pruimen, zolang het geen mierzoete rommel is die drie keer meer suiker bevat dan een ijsgekoelde coca cola.

Om met Friedriech Nietzsche af te sluiten, niet alles waardoor we ons beter voelen is goed voor ons, niet alles wat pijn doet hoeft slecht te zijn.