Zoals op deze blog al heel vaak tot vervelens toe is geschreven, de afwezigen hadden vrij-, zater- en zondag weeral ongelijk. Zaterdag was ik zelf afwezig, waardoor nog maar eens bewezen wordt dat ook ik soms ongelijk kan hebben. Als is het dan maar af en toe, of eigenlijk zelden, of, nu ik er over nadenk, bijna nooit. Eigenlijk is dat nog maar één keer gebeurd, en dat was nu zaterdag. En dat was dan nog enkel maar omdat ik afwezig was. Maar soit.

Vrijdag was het de M van Mechelen en marginal die de klok sloeg (soms gebruik ik die twee woorden door elkaar, Mechelen en marginal, kan er mij iemand eindelijk eens het verschil uitleggen, voor zover er één is, natuurlijk), op de kermis in Leuven, waar L. samen met A. op Mechelse wijze haar verjaardag vierde. De witte sokken en zebra prints waren niet van de lucht, en je kon er al eens iemand met een blik bier en een wazige blik in de ogen zien rondlopen. In tegenstelling tot de kermis in mijn dorp, waar er ieder jaar enkel botsauto's, een schietkraam, een eendjeskraam, een luna parkje, en één keer om de twee jaar een ponykraam stond, mag die foor in het Leuvens er best zijn. Al durft het wel eens te gebeuren dat je met krampen van een attractie stapt, bijvoorbeeld de Eclipse.

H., de kelner van de Commerce, heeft ons nog eens haarfijn het verschil uitgelegd tussen een verkoper en een product advisor van auto's, ik zal jullie dit besparen door het hier niet te vertellen.

Geen dank.

Zondag was een sportieve topdag, zij het niet in Marginal, want ik was te laat om me in te schrijven voor hun kwarttriathlon, maar in Tilff, Bastogne en weeral Tillf, alwaar de renner in vorm de rest van het peleton getoond heeft hoe dat nu eigenlijk hoort, dat fietsen.

Die renner in vorm, mocht dat nog niet geweten zijn, dat ben ik. Ik ben zelfs in bloedvorm, hoe dat gekomen is, ik zou het begot niet weten. Zo zie je maar weer, er blijven altijd raadsels en mysteries in het leven te over...