Er zijn van die dingen die je wel weet, maar die je niet aan jezelf wil toegeven. Je weet dat er in Bratislava geen zak te zien of doen is, je gaat er toch naar toe, je hoopt tegen beter weten in dat er iets te doen zal zijn, maar eigenlijk ook niet, want niks te doen hebben is ook fijn, en dan is er geen bal te beleven.

Behalve een klobasa eten, dat zijn verdomd lekkere dingen. Die klobasa, die staat niet in de reisgids als lokale delicatesse, maar dat is dan weer een gemiste kans. Die reisgids heeft ook geen goed woord over voor Bratislava, als het over het uitgaansleven (ze zeggen dat er niet veel te doen is, en dat alles op elkaar trekt, en het klopt wel), bezienswaardigheden (ze zeggen dat het kasteel er uitziet als een omgekeerd bed, en het klopt wel) of cultuur gaat, ze boren dat de grond in. En ik kan ze geen ongelijk geven.

Voor die cultuur moet je hier niet echt komen. Zo begint het nationeel museum van het land wel met een zeer mooie muntcollectie, maar dat ontaard alras in een samenraapsel van beddegoed, kookmateriaal en koffers. Not my idea of nature...

Plusplunten zijn de vriendelijke, vreemde talen quasi onmachtig zijnde lokale bevolking, en dat ze hier nog de waarde van het geld kennen. De lokale kroon is ongeveer een frank waard, en de prijzen zijn ongeveer die van bij ons begin jaren tachtig. Een gesneden brood kost hier een frank of twintig, je rekent hier al vlug terug in franken, en een pintje kost een 18 frank. O, waar is de tijd.

Op naar Boedapest.