Het eerste wat een Franse met witte tanden tegen mij zei op Djema-el-Fna in Marrakech, was dat het allemaal dieven waren, daar, in Marokko, en het tweede was dat het allemaal harlekijnen waren. Dat eerste zit ver van de waarheid, en ik vraag me nog altijd waarom die dan naar Marokko op reis ging - één of andere kinky wens om bestolen te worden? -, maar het tweede wat ze zei was er vlak op.
Van de eerste tot de laatste Marokkaan die we tegengekomen zijn, het waren pipo's eerste klas, en er was zoals het hoort bij een harlekijn iets niet helemaal pluis. Of het nu onze marihuana rokende hoteluitbater was, die ons vriendelijk wat aanbood en ons en plus een sensuele massage aan de hand wou doen, onze berggids van rond de 60 die zei dat je met moderne vrouwen niks kon aanvangen, en met de vrouwen uit de bergen niet kon buitenkomen omdat die van alles bang waren, nog niet in het minste van een auto, en dat je vroeger nog iets kon doen met een dirham, of het drie giechelende meisjes waren die je, eenmaal de check in balie en de paspoortconrole voorbij in de Mohamed-wie-weet-hoeveelste luchthaven opwachten, die met hun donkere ogen al giechelend diep in jouw ogen kijken, en je op de beste manier ooit naar de tax free shop lokten, of de sinaassapverkopers die je met een glimlach op hun gezicht je het driedubbele van de prijs aanrekenen, maar dat zo al lachend doen dat je als een idioot glimlachend die prijs betaalt en nog blij naar huis gaat, aan een Marokkaan zit altijd wel een steekje los, en het is meestal wel een fijn steekje.
Ai, ai, ai, Puerto Rico!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten