De reis naar Marokko is in oktober gepland, wat daar volle ramadan periode is, en de voorbereidingen om mezelf aan die omstandigheden aan te passen zijn niet min. Omdat het daar dan overdag verboden is om te eten en te drinken, laat staan om een goeie boterham met boerehesp met een pint te drinken, leg ik me een ascetische levenstijl op, en heb ik tot dan alle drugs afgezworen. Cocaïne, heroïne, speed, het komt er niet meer in bij mij, en nee, je moet het niet vragen, ik heb geen paar gram op overschot meer.

Dat afzweren, dat moest ik ook wel een beetje doen van mijn dokter, want sinds kort zijn mijn rechterpink en die vinger ernaast al dagen onafgebroken aan het slapen (kun je nagaan hoe lastig het is om de m of de p te typen!), iets met zenuwuiteinden die verschrompelen door alle chemische rommel in mijn lijf, en een drugsvrije week moet dit verhelpen. Het enige waar ik mezelf nog aan overgeef, is soms eens een kop koffie, maar dat vind ik al meer dan zot genoeg.

Een fijne bijkomstigheid van die zuivering is dat ik eindelijk mijn eerste koers heb gewonnen. Hoe dat zo lang kon duren, ik, die zo bulk van het talent, ik snap het nog altijd niet.

Als je de smaak niet kent, wel de smaak van de overwinning is zoet, en dat het tegen twee supersterren van easystars was maakt het nog zoeter, en de kers op al die zoetigheid was dat het de Grote Prijs Ludo Diericksens was. Jawel, diezelfde Ludo die ik in nog niet zo lang vervlogen tijden uit volle borst stond aan te moedigen in Vlaanderens schoonste. Het is godverdomme een kleine wereld!