Een toptien van de Vlaamse singles door de eeuwen heen die maar uit drie nummers bestaat, het zou een beetje al te belachelijk zijn, en mede daarom is er nu het vervolg op de post over de nummers 10 tot 8.

Voor de mensen met geheugenproblemen even kort samenvatten hoe dat ook alweer zat. Nummer 10 was Paul "doebie doebie" Severs met "Ween niet mama", 9 was Suleyman Islam met het hartverscheurende "Bye bye lieveling", en 8 was Christian Adam met het bruggen slaande "Avec toi".

Nummer 7 wordt zeer verdienstelijk ingenomen door John Horton, die bij zijn debuut in 1963 een megahit scoorde met "Oh luna rossa", komende vanuit het absulute niks, Mechelen. John was de eerste artiest die optrad met valse tanden en geschoren benen, wat al zeer vlug werd overgenomen door het kruim van de Vlaamse showbiz. Later, veel later, volgde respectievelijk ook de oudere modale Vlaming en het complete wielerpeleton schoorvoetend Johns voorbeeld.

Na 1964 bleef John een eeuwige belofte, en enkel "Zing toch weer dat liefdeslied", wat hij voor zichzelf geschreven had als aansporing in donkere dagen en bij gebrek aan erkenning, werd nog een bescheiden succesje. Zijn verdere carrière deed echter geen afbreuk aan het visionaire karakter van "Oh luna rossa", wat de Vlaamse soundtrack werd bij de maanlaanding in 1969, en wat voor John slechts een kleine stap op weg naar de vergetelheid betekende, maar een grote stap voor de showbiz.

John is ook de enige Mechelse artiest die er in geslaagd is om meer dan 100 platen te verkopen, en alleen daarom verdient hij al een pluim en in deze lijst te staan.




Het enige rocknummer, eigenlijk een ballad (en waar bijvoorbeeld Extreme de mosterd haalde voor hun "More than words"), dat de toptien heeft gehaald, is "I've been hurt" van Moustache, en staat op nummer 6.

"I've been hurt" gaat over de hond van Moustache, die toen Moustache weer maar eens vergeten had het mormel eten te geven, in de hand beet van de baas die hem maar al te vaak niet voedde. Moustache, bang van ziekenhuizen, heeft de wonde niet ontsmet, en het koudvuur is er in gekropen. Uiteindelijk heeft hij zijn hand bij een bevriende slager laten amputeren, wat zijn gitaarspel uiteindelijk ten goed is gekomen, en waardoor de drummer van Def Leppard Moustache altijd als zijn spirituele vader heeft aanzien. In de slagerij "De kiekeboer" wordt nu nog altijd Moustache américain preparé verkocht, en de fans die beweren een vingerkootje van Moustache in hun bezit te hebben zijn talloos.

Op dezelfde plaat als "I've been hurt" stond ook het wondermooie "Dancing shoes", wat de eerste echte merchandising in de showbiz betekende. Moustache, niet vies van commercie, lanceerde al zeer vlug na het uitbrengen van de plaat zijn eigen schoenmerk, "Dancing shoes", die in de jaren 70 en 80 bekend stonden met peperdure, maar o zo hippe, dansschoenen. Een jongeling die in die tijd iets wilde betekenen op de dansvloer, moest Dancing shoes onder zich hebben. Door drankproblemen en in het zak gezet door louche zakenpartners heeft Moustache sinds eind de jaren tachtig zijn oeuvre Johny Cash gewijs in Leuven Centraal moeten brengen, maar dat doet geen afbreuk aan de kwaliteiten van het muzikale wonderkind, de Mozart der Lage Landen, de man die de snor zijn rechtmatige plaats heeft terugbezorgd.

Na zijn vrijlating is hij in de late jaren negentig naar Thailand geëmigreerd, waar hij nu een Vlaamse frituur uitbaat. Om zijn fouten uit het verleden goed te maken is hij daar nu belangeloos volop aan het meehelpen om het land terug op te bouwen, door te voorzien in gezonde en goedkope voeding.




Op nummer 5 staat Mike Steve, met het tedere "Bij jou zijn".

Wat "Du" van Peter Maffay voor de Duitsers betekent, dat betekent "Bij jou zijn" voor generaties Vlamingen. Vraag maar eens aan je ouders of ze "Bij jou zijn" nog kennen, en wat het in hen bovenbrengt. Velen hebben beweerd dat Mike, wanneer hij in Amerika was geboren, groter zou zijn geweest dan Elvis en The Beatles samen, maar dat is nooit kunnen gecontroleerd worden, omdat Mike nu eenmaal in Merchtem is geboren.

"Bij jou zijn" betekende ook een boom voor de Vlaamse zonnebril fabrikanten, die in het voorjaar van 1976 hun omzet verviervoudigd zagen, enkel en alleen omdat Mike zijn zonnebril nooit afzette, en dankzij de b-kant een heropleving voor de naam Julia, sinds de roaring twenties qua voornaam toch wat in onbruik geraakt bij net bevallen ouders van een dochtertje.



De spanning begint al te snijden te geraken, maar dat is nog maar het begin, want de volgende keer zal ik het hebben over de kleppers die het tot in de topvier hebben geschopt. Ik zou al een tipje van de sluier kunnen lichten door te zeggen dat de permanent zeer nadrukkelijk aanwezig is in die contreien, maar ik zal de spanning niet verpesten, en het niet doen.