Hygiëne freaks onder ons zullen bij het lezen van deze post wel de haren uit hun hoofd kunnen trekken, maar er gaat niks, absoluut niks boven een houten wc bril. 's Winters, 's zomers, in de herfst of in de lente, het is altijd even aangenaam en relaxed om op een houten bril te gaan zitten. Altijd de gepaste temperatuur, altijd die huiselijke warmte en frisse bosgeur. Nooit geen kwaad woord, of schampere verwijten. Een houten bril is écht wel het ideale huisdier, en je hoeft het niet aan een boom vast te binden wanneer je op reis gaat.

Zoals wel vaker met zaken uit het leven gegrepen, besef je pas wat je mist als het er niet meer is. Een houten wc bril heeft namelijk de ronduit onhebbelijke gewoonte om na veelvuldig gebruik in stukken uiteen te vallen. En laat dat nu net zijn wat mijn eigenste persoonlijke bril heeft gedaan. De rotzak. En nu moet ik naar 't toilet op een melkwitte plastieken bril. Plastiek is geen vooruitgang, plastiek is geen stijl, plastiek was iets uit de jaren zeventig, ik ben het toch nog op één punt eens met die verfoeide groene rakkers...



Een foto zegt meer dan 1000 woorden. Het jammerlijke einde van mijn favoriete bril.