Ter voorbereiding van die reis ben ik naar de boekenwinkel gestapt, en heb ik me een roman laten aansmeren door een Nieuw Zeelander geschreven. Kwestie om het land vanuit een ander standpunt te leren kennen dan via die typische reclamefolders, websites of pure commerciële promotiefilms. Die ik hier in de traditie van boekbesprekingen op deze blog zal behandelen.
De keuze is op de roman "New Zealand" gevallen, van een zekere mijnheer of mevrouw (de dag van vandaag zijn die voornamen bijlange na niet meer duidelijk over het geslacht van hun eigenaar) Lonely Planet. Nu, kwam ik even thuis van een korte kermis.
Al vlug had ik door dat mijnheer Lonely er op zijn minst gezegd onortodoxe principes op nahoudt als het op romanschrijven aankomt. Hij ziet literatuur als het eindeloos opsommen en afdrammen van feiten, het constant namedroppen van restaurants waar hij eet en hotels waar hij slaapt, en van een spanningsboog heeft hij nog nooit gehoord. De personages wisselen elkaar tot in den treure toe om de haverklap af, het is een eindeloos komen en gaan van ééndimensionale warrige figuren, en Lonely hoopt om een iets positievere kritiek te krijgen door schaamteloos paginagrote kleurenfoto's van mooie streken in zijn roman te zetten. Waardoor het nog meer op een vuistdikke reclamefolder begint te lijken. Je geeft beter geen geld uit aan dit boek, eens langsgaan bij om het even welk reisbureau levert je minstens evenveel feiten en kleurenfoto's op. Laat me dit zeggen, meer dan vorm is deze roman niet, en wegens gebrek aan een plot kun je op ieder moment stoppen met het lezen van dit boek. Dit is dan ook quasi het enige positieve dat ik over zijn werk kan zeggen. Neenee, zo'n avantgardistische literatuur, het is niet mijn kop of thee.
Mijnheer Planet, ik raad u ten stelligste af om verder te gaan in het romanschrijven, en om het misschien eens te proberen als auteur van kook- of tuinboeken. Als Koen Crucke en Mark Demesmaeker daar in slagen, waarom u niet?
Nieuw! New! Nouveau!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten