Deze blog is gemakkelijk voor jullie, het is altijd ik die het opzoek- en denkwerk doe voor een post, en naar gelang jullie luim van de dag kunnen jullie een geestigheid posten, of zelfs helemaal niks. 't Was gemakkelijk, maar dat is nu gedaan. Trop is te veel, het dient hier wat interactiever te worden.

Vandaar, rarara, waar ben ik nu?



En kun je me vinden op de volgende foto, slim vermomd, en bijna geheel opgaand in de achtergrondkleuren?


In Alice Springs had ik de keuze tussen een tour van 3 dagen naar Uluru of Ayers Rock, Kata Tutja of de Olga's en Kings Canyon, of een zelf georganiseerde rondrit met toeristen die ik hier tegengekomen was. Met dat ik graag mijn eigenste goesting doe, heb ik gekozen voor een rondrit met mensen die ik hier tegengekomen ben. Achteraf bekeken, had ik maar een tour gedaan.

Ik had 3 compagnons.

De eerste was Jeremie, een Canadese jongeling, en dat was eigenlijk wel een vriendelijke jongen. Het enige rare er aan was dat hij het hoofdpersonage van "Into the wild" achterna wou, en in de wildernis, alhier de bush genoemd, wou leven. Voor mensen die "Into the wild" gelezen of gezien hebben, het overleven in de wildernis in Amerika in dat verhaal loopt niet zo goed af. Ik ben benieuwd of het overleven hier gemakkelijker zal zijn, het is hier selchts 40 graden, ieder beestje, hoe miniscuul ook, heeft genoeg gif in zich om een dorp uit te roeien, en Australiers mogen het dan vaak over bush tucker hebben, een tuin van Eden waar het eten en drinken in je mond wandelt is het hier allerminst. We hebben Jeremie bij Uluru achtergelaten, en van daaruit zou hij een paar dagen zonder eten in de bush trekken. Ik ben benieuwd of ik nog ooit iets van hem zal horen (en of dat dan in de krant zal zijn, genre "Onherkenbaar lijk gevonden in de bush!").

De tweede was Alan, een gepensioneerde Britse militair, die ook al bij al meeviel. Al had die het boek "The game" gelezen, en was hij er vol van. Ik kende het niet, maar het is een boek over hoe je vrouwen kunt verleiden. Gedurende 3 dagen ben ik ingeleid in hoe dat allemaal in zijn werk gaat, en kunnen mijn verleidingstruken met Duitses eindelijk verder gaan dan over de oorlog en bloemen en mesthopen vertellen. Alan had ook een mankini bij, wat in de film Borat door Borat gebruikt wordt om te zonnen. En hij wou overal een foto van in zijn mankini (dat heeft trouwens een paar, zij het niet zo smaakvolle, doch grappige foto's opgeleverd). Sexy time!

En de derde was een Francaise, en oulala, wat een kreng was me dat. Kort samengevat is die te omschrijven als een egoistische, egocentrische, liegende, stelende francaise, die nog nooit van het begrip persoonlijke hygiene heeft gehoord. Een walmende zich nooit wassende francaise is niet wat je nodig hebt in een klimaat van 40 graden, dat kan ik je nu wel met enige zekerheid vertellen.

Tijdens dag 1 was het al ruzie tussen de Engelsman en de Francaise, en spraken die niet meer met elkaar. En ik, die volgens de traditie van mijn familie babbel met een hond met een hoedje, sprak niet meer met haar na dag 2. Het was er totaal over. Ze gaf de indruk dat ze Engels verstond, en af en toe sprak ze ook een paar woorden, maar dan bleek later iedere keer opnieuw dat ze het niet begrepen had. Op dag 3 heb ik haar in het Frans gevraagd of ze begreep wat we in het Engels zeiden, en zij zei van ja, maar daar heb ik toch zo mijn twijfels over. Het is of niet verstaan, of ze heeft een rot karakter, waar Sardonis of de slechteriken van "Thuis" nog iets van kunnen leren. Maar ik denk dat ze gewoon geen Engels verstaat, en terwijl we toch over het verstaan van talen bezig zijn, geen honds ook.

De laatse avond waren we in Jim's place, een bar/tankstation in de bush in de buurt van Alice Springs. Wat speciaal is aan Jim's place (voor de mensen die de streek kennen, bij Stuart's Well), is dat Dinky, de zingende dingo er rondloopt. Dinky is een dingo die al graag eens op de piano springt en wandelt, en dat getokkel begeleidt met een huilend zingen. Hij is een beetje beroemd in Australie (hij heeft zijn eigen trivial pursuit vraag) en in de wereld (het hangt er vol met krantenartikelen). Jim had al meerdere keren gezegd "Don't touch Dinky. Het is en blijft een wilde hond, en hij wordt niet graag aangeraakt." De naar eigen zeggen engelsprekende francaise ging Dinky toch strelen, en net voor ze het deed riep een local nog "Don't touch Dinky", maar ze deed het toch. Dinky zei grom in het dingolees, waarop Jim naar haar riep "Don't touch", en ze Dinky nog eens begon te aaien. Waarbij het gegrom van Dinky naar een snauwen overging, en hij haar bijna beet. Toen had ze het begrepen. Maar voor de rest begreep ze niks, nooit deed ze wat afgesproken was. Gelukkig stonk ze uren in de wind, zo konden we haar altijd netjes terugvinden, en onze reis verderzetten. Je wil toch niemand in de outback per ongeluk achterlaten, daar is het een beetje te warm voor.

Jaja, je maakt wat mee, in de outback...