Als er nu iemand zou zijn aan wie ik mijn sleutel niet zou geven, dan zou het aan De Deurzakkers zijn. En Grant Taylor natuurlijk, dat spreekt voor zich.

Het is niet juist om je in te moeten beelden dat De Deurzakkers de sleutel van je huis hebben, en om je te verrassen het helemaal herinrichten in hun o zo typische zwart rood en wit motieven, met een knipoog naar carnaval erbovenop. En dan olijk aan je voordeur staan te wachten, beiden met hun duim in de lucht, samen met een cameraploeg en Frank Dingenen wachtend op je thuiskomst. Nee, nee, ik moet dringend aan iets anders denken.


Je kon het slechter treffen met je ouders.

Dat iets anders kan met deze zwoele zomerdagen bijna niks anders zijn dan de Lambada van Kaoma, het door Orangina gesponsorde lied uit 1989 dat mij leerde wat heupwiegen was. Met Jacky Arconte op gitaar, Chyco op bas, de goddelijke Juan Jose Mosalini op bandoneon en Claudio Queiroz op sax. Fania zorgde voor de fun, en Loalva Braz zong, en meer was er in die jaren niet nodig om een hit te pakken te hebben.


Ai ai aaaaaai! Lang leve de jaren tachtig!