Een week fietsen in het Franse hooggebergte, het kruipt niet in je koude kleren, en terwijl je daar bent gaat je hart wild tekeer, dwars door de woeste orkaan. Een col beklimmen is zoals een longontsteking, eenmaal je er één te pakken hebt, volgen er meer, en het is niet goed voor je gezondheid. Behalve dan dat je er bruiner van wordt, want in tegenstelling tot een longontsteking beklim je een col het best in de buitenlucht.

In die week tijd zijn mijn metgezellen en ik naar de col de Madeleine, de Glandon, de Galibier, de Croix de Fer, Alpe d'Huez, en vele andere bultjes in de Franse Alpen gegaan, we hebben ze aanschouwd, en ik heb ze vervolgens tergend traag per fiets overwonnen. Bijna zo traag als die boot in Melopee, wat jullie dan ook op volgende bewerking van een gedicht te staan komt:

Onder de zon schuift de lange pasweg
Over de lange pasweg schuift moede de man
Onder de man op de lange pasweg
schuift de fiets naar de top

Langs het hoogwei
langs de laagwei
schuift de fiets naar de top
schuift met de schuivende man
de fiets naar de top
Zo zijn ze gezellen naar de top
de fiets de man en de berg
Waarom schuiven de fiets en de man
getweeën gedwee naar de top

Voila, qua cultuur zit 2005 ook weer snor, en kunnen we overgaan tot de orde van de dag. Wat dat ook moge zijn.