De enige persoon op mijn werk die de vinger aan de pols van de moderne muziek houdt, is een stokoude man, hij is er wel bijna vijftig.

F. bijvoorbeeld is jonger, maar luistert alleen naar jaren tachtig muziek, W. is veeeel jonger, maar zit nu al weg te roesten in een symfonisch orkest waarin hij filmmuziek speelt, B. is bezig met serious beats, en ikzelf ben al eens naar een U2 concert geweest, dus dat zegt genoeg. Nee, nee, het is enkel C. die nog met de tijd meegaat, en into the New York scene is.

Hij was al een tijdje bezig over hoe goed Antony and the Johnsons wel niet waren, waarbij ik dacht dat dat iets was als Buddy Holly and the Rockets, want hoe gaat dat men mensen van 50 jaar. Maar hij heeft de cd meegebracht, en die is echt goed, en nog spiksplinternieuw ook.

Antony is een jongen die nu een bird is, een beetje overhoopt ligt met de mama en de papa, niet overhoopt ligt met Boy George en Lou Reed, en prachtige muziek kan maken. Lang leve Antony!