Gisteren was ik in een melancholische bui, maar ik ben dan meer dan professioneel genoeg om dat niet op mijn blog te laten blijken. Een blog, dat is geen plaats om je persoonlijke problemen of leven te bespreken. Vandaag ben ik dan bloed gaan geven, dat helpt altijd wel tegen melancholie, en heb ik weer maar eens mijn steentje bijgedragen om de nood in Zuid Oost Azië te lenigen. Zonder dat ze het merkten heb ik daar een paar zakjes bloed gepikt, en die heb ik daarstraks naar een willekeurig adres in Zuid Oost Azië gestuurd. Die mensen zullen blij opkijken als ze zien dat dat pakje uit het verre België levensreddend bloed bevat! Maar genoeg over mezelf, je wil natuurlijk weten wie er op 3 staat in de Vlaamse toptien om te zien. En na nummer 10, 9, 8, 7, 6, 5 en 4 wordt het langzamerhand tijd voor een nummer 3. Zo zie je maar weer, ook op deze blog worden de wetten van de logica niet met vuile voeten getreden.

Op nummer 3 staat Daniel, die er op zijn eentje voor verantwoordelijk was dat de Vlaamse jeugd niet meer enkel op vrijdagavond, maar ook op zaterdagavond begon uit te gaan. Altijd gehuld in smetteloze witte pakken, schoenen en tanden, bracht "Maar op zaterdagavond" bij zijn avant-première in 1975 een ware revolutie teweeg in het casino kursaal in Oostende. Drie vierde van de zaal verliet het casino kursaal na één strofe, gechoqueerd door het expliciete sexuele karakter van de tekst, en daarna is Daniel niet meer welkom geweest in parochiezalen tot in 1984. Ook in het verre Iran werd dit nummer met ongeloof aanhoord, en weinigen weten nog dat Daniel zijn tijd ver vooruit was door 17 jaar voor Salman Rushdie een fatwa van Ayatollah Khomeini op zijn nek te halen. Enkel door bemiddeling en voorspraak van zijn muzikale copain Suleyman Islam ofte Tony Winter werd deze vloek omgebogen in tien weesgegroetjes en een onzevader.

Afgezien van de revolutionaire tekst bracht "Maar op zaterdagavond" ook muzikaal een revolutie teweeg, omdat velen dit als de eerste echte drum 'n bass plaat beschouwen.