De druppels die er me deden tot beslissen om een alcoholvrije week in te lassen waren de nachtmerries die ik had in Hotel Continental in Plzen, waar we de laatste nacht in Tjechië verbleven.

Hotel Continental was vergane Oostblok glorie, ooit gefrekwenteerd door corrupte en decadente agenten van het verderfelijke communisme, maar nu enkel nog oude grandeur, met afbladderende verf en versleten tapijten. Die communisten, die konden wel ettelijke landen in Oost Europa onder de voet lopen, en volkeren onderdrukken dat het geen naam had, maar ho maar, het verstand om een wc in een hotelkamer te installeren, dat hadden ze dan weer niet.

In die hotelkamer werd ik ettelijke keren kletsnat van het angstzweet wakker, waarbij ik telkens visioenen had van lichtgevende halfvolle pints of Guinness, die me demonisch aanstaarden, me stilzwijgend mijn consumpties van de lekkere en betaalbare Tjechische pinten verwijtend. 's Ochtends werd het me duidelijk waar die visioenen aan te wijten waren.


Ho maar!

God is liefde, dat heeft die nieuwe paus toch maar mooi in het snotje. En het belang van een goede stoelgang kan niet overschat worden.

Tijdens mijn vakanties heb ik toch iets te veel gegeten, gedronken en aanverwante, en als gevolg daarvan heb ik een tijd van vasten ingelast, onder andere door een alcoholvrije week. Die ondertussen al bijna twee weken duurt, en als het van mij afhangt, zal dat blijven duren.

Ik heb namelijk ontdekt dat ik een zesde zintuig heb, dat jaren vertroebeld is geweest door de drank. Het is bijna niet te geloven, maar ik kan nu zien of iemand welgemeend goeiedag zegt, en hoe die iemand over mij denkt. 't Is een beetje zoals in die film, en ik ben dan nu ook aan het wachten op de verfilming van mijn leven.

Gisteren was ik bijvoorbeeld op bezoek bij iemand op een discussie avond over kwaliteit op blogs, en van Haika zag ik direct dat die mij gemeend begroette, terwijl het van Grant toch wat minder gemeend en enthousiast was. Zo zie je maar weer wie je echte vrienden zijn!

Iemand die ik jammergenoeg tot mijn vriendenkring mag rekenen is opnieuw begonnen met zijn blog, en dat is goed, maar wat nog beter is, is dat iemand die ik niet ken ook met een blog begonnen is. Met een pretentieuze titel als daar is "verzameld holisme" (dat moet wel een new age pipo zijn) en gewauwel dat vergelijkbaar is met de gesprekken met bovenstaande vriend als 'm te veel gedronken heeft, is dit een ab-so-lu-te voltreffer in het blogland. Vrije expressie, ik ben compleet voor, zeker als het om pretentie gaat, en de samenhang je doet denken aan die goede oude tijd met je dementerende grootmoeder, toen appels nog blutsen hadden, en je kousen altijd afzakten.

Voor de rest wil ik nog meedelen dat 2004 het jaar van de blog was (jaja, dit pareltje bestaat al meer dan 2 jaar), dat 2005 mijn sportjaar was (de mooiste van Vlaanderen gefietst, de dodentocht, de Ventoux, en de Galibier, Madeleine en Alpe d'Huez, skiën in Oostenreik, de kwarttriathlon, de sportplaza, de skwasjsport, en nog te veel om op te noemen), en dat 2006 bij deze is uitgeroepen tot het jaar van de romantiek.

1 januari was al prima begonnen, met het bekijken van een romantische film. Jullie moet bij deze beloven om niet te lachen, want ik vond die goed, heel goed zelfs, al durf ik er nog niet voor uit te komen welke film dat was, en ik heb ondertussen ook al de cd van "Le fabuleux destin d'Amélie Poulain" gekocht. Overal rondom mij zie ik de pure romantiek openbloeien, veel kan er niet meer misgaan. 2006 wordt een grand cru!

Democratie, dat is iets voor watjes zonder eigen mening. Als je met mij in de auto meerijdt, dan hoor je te doen wat ik zeg, of het is uitstappen geblazen en te voet verder. Dat doen wat ik zeg, dat kan gaan van verplicht meezingen met een nummer dat ik mooi vind (Qotsa! Antony and the Johnsons! Will Tura!), over met je hoofd uit het open raampje hangen en proberen zo veel mogelijk vliegjes op te eten, tot mijn teennagels en neushaar bijknippen, of het nu file of geen file is. Kortom, altijd ambiance verzekerd!

Dit leidt nergens toe, behalve dan dat dit de post is waar ik het eindelijk eens kan hebben over mijn goede voornemens voor het prille jaar. Die zijn kort en bondig samen te vatten via het adagio 'Minder is meer', een principe wat ik bijvoorbeeld al toegepast heb op skivakantie door mijn ipod keihard de berg af te keilen, en wat ook steevast mijn wijze raad is voor iedereen die ik tegenkom.

Ikzelf heb het licht in Tjechië gezien, toen ik aan Johanna, een lokaal knap kind vroeg wat ze eigenlijk nog het best herinnerde van het communisme. Dat waren bananen, en daarvan had ze er in haar jeugd maar twee per jaar gegeten, telkens met haar verjaardag, wanneer haar moeder hemel en aarde bewoog om voor haar dochter twee bananen te regelen. Wat telkens in een fantastisch feest uitmondde.

Ik denk dat minder is meer neerkomt op het feit dat je in deze tijd van overvloed door het bos de bomen niet meer ziet, en daarom leef ik dus nu volgens dat principe. Om zogezegd nog eens een boom te zien in plaats van het boze bos waar je toch maar bang van wordt, en blij te zijn met die ene boom. Brrrr, wat zeg ik nu allemaal... Ik ben diep van binnen een wereldverbeteraar (iedere heeft nu eenmaal zijn zwakke punten), en daarom roep ik hier en nu al mijn lezers op (ja, ook jij daar! Verstoppen heeft geen zin!) om naar hun lokale politieker te schrijven, met daarin de vraag om bananen in België te verbieden. Behalve dan twee op je verjaardag, dat wordt gegarandeerd telkens een dik feest!

Het jaar is nog niet goed en wel begonnen, maar ik heb toch al weer een wijze levensles geleerd. Die komt er op neer dat je nooit een auto mag verkopen aan iemand die je kent, want dat is miserie zoeken.

Ik heb mijn crème van een golf, die trouwens een paar dagen geleden 10 jaar geworden is (hoera!), verkocht aan mijn zus voor 1500 euro. Wat echt wel een spotprijs was, want de garage had 'm geschat tussen de 2 à 3 duizend euro. Nadat die er een paar keer mee gereden heeft, wou die niet meer starten, en heeft de garage 800 euro kosten gedaan om te vinden wat er aan schortte. Ik stel me dan al vragen over de vakkennis en beroepsernst van die garage (kwakzalvers!), maar soit. Om daarna te zeggen dat er nog eens 1500 flappen nodig zijn om hem te maken.

Met als gevolg dat ik boze telefoontjes krijg van mijn zus, en nu dreigt ze me te onterven. Of hoe zat dat ook alweer met familie?

Schotten zijn alleraardigste mensen, maar er zit toch een vijs of twee aan los. Is het de kou, de inteelt van generaties lang, het gevolg van op een eiland te wonen, wie zal het zeggen, maar als ze niet gehandicapt zijn, zijn ze lelijk, en meestal worden deze twee eigenschappen nog eens gecombineerd ook. Bloedarmoede, schedelvergroeiingen, flaporen, het is er schering en inslag.

De juffrouwen schrikken er niet voor terug om amper gekleed de winterse kou te trotseren, en in tegenstelling tot die schattige teddybeer koeien die je in de highlands ziet, hebben ze geen dikke, lange vacht op hun hele lichaam. Nee, in Schotland wordt meer de zeehond en walvis techniek gebruikt om zich te beschermen tegen de kou, een goeie laag blubber, uitstekend boven de broek en goed zichtbaar doordat de buikepit bloot blijft, dat is het recept waarbij de modale Schotse lassie zweert.

De modale Belg kan dat enkel maar met lede ogen aanzien, eens binnensmonds vloeken, en luidop afvragen waarom je geen artsen zonder grenzen of andere ngo's aantreft bij dit door ziekte en misvormingen zo getroffen volk. Als je eens een schoon kind ziet, kun je er donder op zeggen dat het een buitenlandse is, of toch minimum een mama heeft die van abroad komt. En in bijvoorbeeld de Stavka in Glasgow was dit ook zo, waar Poolse juffrouwen de ruimte met hun aanwezigheid opfleuren.

Voor de rest is de reis rond Europa in 21 dagen ten einde, en kan ik me eindelijk weer meer toeleggen op mijn blogcarrière, want wat was me dat huilen met de pet op, lately.

Virginie. Virginie Staes. Zelf zei ze Virginie Sta en dan es, want ze was Française, en werkte als saisonnier in Valmeinier. Virginie heeft ooit Belgische voorouders gehad, vandaar de Vlaamse naam, en wist zelfs dat er een Belgische politieker assez sympa rondloopt, wat flink is voor een Franse. Ze is een blond, absoluut vrij kind van 28, met een gestreept t-shirtje met assortie koksmuts, zonder vast adres of woonplaats, en ze was nu sinds twee weken in Valmeinier neergestreken. Waar ze aan de bar in de No comment met twee Belgen kwam babbelen, reclame makend voor een herberg en voor een groepje genaamd de beastie boys.

Behalve het woordje bourré heeft ze me ook nog geleerd te dansen, en ben ik haar gedurende een avond overal tegengekomen in Valmeinier. Niet dat ik haar stalkte, of zij mij, maar Valmeinier is zo klein dat je altijd dezelfde mensen tegenkomt, overal waar je heengaat, wat het fijn maakt om daar toerist of vrij te zijn. Dus als je nog eens gaat skiën, Valmeinier 1800 is aan te raden, maar maak wel dat er wat meer sneeuw ligt, en draag zorg voor je eventuele ipod, ook al ben je zoiets beter kwijt dan rijk.

En ik ben vergeten bedankt te zeggen voor de fijne avond tegen Virginie, maar manieren heb ik nu eenmaal nog nooit gehad...

De beste wensen!