Democratie, dat is iets voor watjes zonder eigen mening. Als je met mij in de auto meerijdt, dan hoor je te doen wat ik zeg, of het is uitstappen geblazen en te voet verder. Dat doen wat ik zeg, dat kan gaan van verplicht meezingen met een nummer dat ik mooi vind (Qotsa! Antony and the Johnsons! Will Tura!), over met je hoofd uit het open raampje hangen en proberen zo veel mogelijk vliegjes op te eten, tot mijn teennagels en neushaar bijknippen, of het nu file of geen file is. Kortom, altijd ambiance verzekerd!

Dit leidt nergens toe, behalve dan dat dit de post is waar ik het eindelijk eens kan hebben over mijn goede voornemens voor het prille jaar. Die zijn kort en bondig samen te vatten via het adagio 'Minder is meer', een principe wat ik bijvoorbeeld al toegepast heb op skivakantie door mijn ipod keihard de berg af te keilen, en wat ook steevast mijn wijze raad is voor iedereen die ik tegenkom.

Ikzelf heb het licht in Tjechië gezien, toen ik aan Johanna, een lokaal knap kind vroeg wat ze eigenlijk nog het best herinnerde van het communisme. Dat waren bananen, en daarvan had ze er in haar jeugd maar twee per jaar gegeten, telkens met haar verjaardag, wanneer haar moeder hemel en aarde bewoog om voor haar dochter twee bananen te regelen. Wat telkens in een fantastisch feest uitmondde.

Ik denk dat minder is meer neerkomt op het feit dat je in deze tijd van overvloed door het bos de bomen niet meer ziet, en daarom leef ik dus nu volgens dat principe. Om zogezegd nog eens een boom te zien in plaats van het boze bos waar je toch maar bang van wordt, en blij te zijn met die ene boom. Brrrr, wat zeg ik nu allemaal... Ik ben diep van binnen een wereldverbeteraar (iedere heeft nu eenmaal zijn zwakke punten), en daarom roep ik hier en nu al mijn lezers op (ja, ook jij daar! Verstoppen heeft geen zin!) om naar hun lokale politieker te schrijven, met daarin de vraag om bananen in België te verbieden. Behalve dan twee op je verjaardag, dat wordt gegarandeerd telkens een dik feest!