Schotten zijn alleraardigste mensen, maar er zit toch een vijs of twee aan los. Is het de kou, de inteelt van generaties lang, het gevolg van op een eiland te wonen, wie zal het zeggen, maar als ze niet gehandicapt zijn, zijn ze lelijk, en meestal worden deze twee eigenschappen nog eens gecombineerd ook. Bloedarmoede, schedelvergroeiingen, flaporen, het is er schering en inslag.

De juffrouwen schrikken er niet voor terug om amper gekleed de winterse kou te trotseren, en in tegenstelling tot die schattige teddybeer koeien die je in de highlands ziet, hebben ze geen dikke, lange vacht op hun hele lichaam. Nee, in Schotland wordt meer de zeehond en walvis techniek gebruikt om zich te beschermen tegen de kou, een goeie laag blubber, uitstekend boven de broek en goed zichtbaar doordat de buikepit bloot blijft, dat is het recept waarbij de modale Schotse lassie zweert.

De modale Belg kan dat enkel maar met lede ogen aanzien, eens binnensmonds vloeken, en luidop afvragen waarom je geen artsen zonder grenzen of andere ngo's aantreft bij dit door ziekte en misvormingen zo getroffen volk. Als je eens een schoon kind ziet, kun je er donder op zeggen dat het een buitenlandse is, of toch minimum een mama heeft die van abroad komt. En in bijvoorbeeld de Stavka in Glasgow was dit ook zo, waar Poolse juffrouwen de ruimte met hun aanwezigheid opfleuren.

Voor de rest is de reis rond Europa in 21 dagen ten einde, en kan ik me eindelijk weer meer toeleggen op mijn blogcarrière, want wat was me dat huilen met de pet op, lately.