Voor mensen die het moeilijk hebben om kruispunten en straathoeken te herkennen, bijgevolg op reis nooit op hun bestemming aankomen omdat ze het kruispunt niet zagen waar ze moesten afslaan, dat hartsgrondig beu zijn, een toeristische tip.

Kom naar Lhasa, Tibet.

De Chinese autoriteiten zijn zo vriendelijk geweest om ieder kruispunt gemakkelijk herkenbaar te maken, telkens aan de hand van 5 tot de tanden bewapende Chinese soldaten. Je kan ze niet missen, en zo kunnen de mensen die een blinde vlek hebben voor kruispunten toch de kruispunten zien, onrechtstreeks via die soldaten. 't Is zoals de astrofysici het bestaan van planeten bij andere sterren afleiden uit de wobble van de sterren, zonder de planeten zelf te kunnen zien. 

Ik kan geen foto's tonen van die soldaten, want er eentje nemen, en ze zien het, betekent dat je gids zijn licentie verliest. De Chinezen willen dit procede waarschijnlijk geheim houden, anders zou iedereen dat achterdoen, en zou je overal in de wereld gemakkelijk kruispunten kunnen herkennen. 

Het is hier vandaag 1 oktober, en overal hangen chinese vlaggen, 1 oktober is voor de Chinezen wat de 25ste oktober voor mij is, nationale feestdag.

Met mij gaat het niet zo goed. Ik ben wat gaan wandelen op 5000m hoogte bij het Nam Tso meer. Wat eigenlijk Nam meer meer zeggen is, Tso is meer in het Tibetaans. Maar jullie Tibetaans zal niet zo goed als het mijne zijn, dus zeg ik Nam Tso meer. Ik dacht, met mijn viking vel dat verbrandt als het nog maar een foto van de zon ziet, dat ik niet zou verbranden. Mis dus. Mijn hoofd is als een tomaat zo rood, ik mocht een winkel niet verlaten voor ik mijn hoofd op de weegschaal voor groenten en fruit (zijn tomaten groenten of fruit? gelukkig zijn er geen aparte weegschalen voor die 2) gelegd had, en er een stickertje met de prijs op geplakt was. Mijn hoofd blijkt zo'n 35 Yuan (40 euro) waard te zijn, en dat had ik er voor over om het te houden, ook al mocht het er een beetje minder rood uitzien. Ik kon nog net vermijden dat ze het in een plastic zak staken. 

In Lhasa ben ik nog maar eens van een stukje naieviteit afgeholpen (gelukkig ben ik heel naief, er schiet nog meer dan genoeg over). Ik wist bijvoorbeeld al dat de katholieke kerk graag eens iets ziet wat blinkt, en dat gerust goud mag zijn. Ik dacht dat het Tibetaans boeddhisme daar vrij van zou zijn, maar niet dus. Als je het Potala paleis in Lhasa bezoekt (de verblijfplaats van alle 14 dalai lamas die er tot nu toe geweest zijn), blijkt dat kot vol te staan met gigantische graven annex schrijnen voor alle dode (en natuurlijk gereincarneerde dalai lamas), waarbij er niet op een kilo meer of minder goud is gekeken.

In Lhasa heb ik ook kennisgemaakt met de tradionele Tibetaanse dansen, waarbij ze me, als enige westerling in de zaal, op het podium riepen. Niet in het Engels, maar in het Tibetaans/Chinees en met handgebaren. Na lang aandringen ben ik er op geklommen, en ik stond er naast 6 anderen. Ik een kop groter dan de rest. Ik stond nog maar net op het podium, kon die Tibetaanse Luc Appermont opeens toch wat engels, en zij hij: "You can go". Ik terug van dat podium, met een verwarde blik in de ogen. Ze hadden eerst een minuut aangedrongen, en dan mocht ik opnieuw beschikken.

Bleek dat je touwtje trek moest doen tegen de anderen, en dat de hoofdprijs een huwelijk met een Tibetaanse schone was. Dat was echt een Tibetaanse schone, maar het was allerminst mijn plan om via een Tibetaanse dans en muziek show getrouwd te geraken. Achteraf gezien was het dus maar goed dat ik terug van het podium moest, zonder touwtje trek.

Tibet is bijna een afgesloten hoofdstuk, straks vertrek ik naar Shanghai. 49 uur onderweg, met de trein, om mijn portefeuille en het milieu te ontzien. In Shanghai wil ik met eigen ogen zien waar al die heibel voor die wereld expo voor nodig is, en of die Shangh echt zoveel pijn doet (alvast mijn excuses voor dit laatste stukje).