De tol van het altijd maar reizen begint serieus door te wegen. In Guilin was ik gaan fietsen, en op het einde was ik van miserie aan het wenen. Die miserie, dat was het stof en de smog en de vervuiling die hier in de lucht hangt, en dat hangen even hardnekkig doet als een hangjongere met niks beter om handen dan te hangen.

Met mijn fiets was ik op zoek naar het dorpje Tangshangzhou (ik zeg hier maar iets, ik kan geen Chinese naam langer dan 2 minuten onthouden), en het plan was om me daar te settelen. In mijn gids staat dat in dat dorp iedereen van de 800 zielen de achternaam Zhou heeft, en daar te gaan wonen leek me de gemakkelijkste manier om mijn achternaam in de volgende editie van de lonely planet te krijgen. Dan zou er iets moeten staan als 800 van de 801 inwonders hebben de naam Zhou, behalve een sympathieke ingeweken Belg met de naam V, gemakkelijk te herkennen, want 2 tot 3 koppen groter dan de Zhou's. 

Verder is de streek bekend voor zijn rijstterrassen, en ik moet zeggen dat die er mooier uitzien dan een patattenveld bij ons. Nu zie je bij ons ook geen busladingen toeristen op bezoek gaan naar onze velden vol patatten, hier worden ze over het dorp Ping An uitgekapt alsof een toerist meststof is voor de bodem. Je kan er bamboe kip eten (een kip gepropt in een bamboe buis), en bamboe rijst (rijst gepropt in een bamboe buis), en op en neer wandelen rond de terrassen.

Daarna ging het naar een dorp van de Long Hair Minority (zo heet dat volk hier). Daar hebben ze dan weer vrouwen die maar 1 keer in hun leven, op hun 18de, naar de kapper gaan, en trots in het Guinnes book of records staan als langharigsten ter wereld. Het lijkt voor mij geen goed plan om dat te proberen te overtreffen en zo in het Guinnes book te komen, ik zal eerder het werkschuwst ter wereld kunnen worden, of het tuigst. Het dorp was niet zozeer een dorp, maar eerder een theme park, of een menselijke zoo, waar je in een bootje langs wachtende Miau of Yiau vrouwen voer, en die dan een dansje deden of een liedje zongen of vriendelijk zwaaiden. De eerste 5 minuten had ik de slappe lach, daarna had ik er vooral plaatsvervangende schaamte.

Daarna heb ik nog allerlei dolle avonturen beleefd met apen die me bijna aanvielen, bamboebootjes die me langs prachtige rotsen voerden, een Nederlander Erik die als 2 druppels water op iemand van jullie leek, en ik op twee druppels water van iemand van zijn vrienden, Duitsers, Zwitsers, Quebecoises (wat zijn die mooi zeg!), Zweden, Denen die drugs wilden, Duvels die hier veel te duur verkocht worden, Tsing Tao's die hier veel te goedkoop verkocht worden, en wie weet wat allemaal nog meer.

Er zit ook nog ergens een modderbad tussen die avonturen, en hotsprings. Aan die hotsprings heb ik behalve een relaxed gevoel niks overgehouden, maar ik heb het gevoel dat er nog modder in mijn oren zit van het modderbad. Nu, beter modder dan iets anders, ik kan nog altijd goed horen. Gisterenavond was ik even bang om opgepakt te worden, ik was door veel te donkere straten aan het lopen, omringd door kwebbelende Chinese meisjes van 14 tot 16 jaar. De reputatie van Belgen is al niet goed, en leg het maar eens uit aan de politie wat je daar met de locale jeugd als oude viespeuk in die donkere straten doet. Hun school nodigt eenmaal per week buitenlanders uit om hun Engels mee te spreken, en een dansje mee te doen. Ik heb wat Engels gesproken, als ik iets simpels vriendelijk gevraagd word, kan ik niet weigeren, voor hun rabbit dansje heb ik wijselijk gepast.

Als je graag hebt dat ik me geografisch situeer, ik heb Guilin achter me gelaten. Nu ben ik in Yangshou, het Blankenberge van China, waar ik nog ga fietsen en bergen beklauteren. Hopelijk heb ik geen 2 gebroken benen tegen dat je dit leest...