Of ik nu nog wel of niet in China zit, ik weet het zelf niet, feit is alleszins dat ik er sinds vandaag een aantal stempels bij heb in mijn paspoort. Om Hong Kong binnen te mogen moet je langs de Chinese douane passeren, en dan krijg je er wat Chinese stempels, en vervolgens mag je langs de Hong Kongelese douane passeren, en daar krijg je er nog wat Hong Kongische stempels bovenop. Eindelijk beginnen er wat stempels in mijn paspoort te staan, de tocht door Oost Europa was door de populariteit van de Europese Unie verre van een succes qua afgestempeld paspoort.

Wat ik wel weet, is dat ik oververmoeid ben. Een reizende Chinees had me aangeraden om van Yangshou naar Hong Kong te reizen met een nachtbus, dat ging het snelst, kostte het minst en was het comfortabelst. Wat die er niet had bijgezegd is dat dat comfortabelst enkel geldt als je zoals hij een meter zestig bent, en niet als je een meter tachtig bent. Ik zit met krampen tot achter mijn oren in mijn benen en mijn rug is een verloren zaak.

China zit er bijna op, en de laatste dagen heb ik in Yangshou van alles gedaan. Na een modderbad had ik dagen later nog modder in mijn oren, ik sta vol met schrammen omdat ik zo nodig verticale rotswanden moest beklimmen, ik ben gaan wandelen in eenzame bergen, heb gezwommen in rivieren, ben gemasseerd geworden, heb een nieuw Chinees kapsel, en ik de nachtwaker van de hostel veel en veel te veel wakker gemaakt. Dat was deels te wijten aan het Liquan bier, deels aan Erik, een sympathieke Nederlander, en deels aan Giannis, een atypische Chinees, want al 3 jaar aan het reizen, en met gevoel voor sarcasme en ironie. Het werd bijna iedere avond veel te laat, en ik moet dringend aan de toekomst van mijn lever denken.

Geradbraakte groetjes uit Hong Kong!