Wie zonder zonde is, steke het eerste frietje.

Deze post gaat over dunne en dikke mensen, en de evolutie van dik naar dun of van dun naar dik, doorheen de wereld, of toch van het stukje van de wereld dat ik in mijn persoonlijke odyssee al gefrekwenteerd heb.

Eerst en vooral Belgie.

Als je even niet oplet word je in Belgie ieder jaar dat je ouder wordt wat dikker. Voor je het goed en wel beseft ben je de leider van de grootste Vlaamse partij, en moddervet. Vooral door het steken van frietjes, vermoed je, of zou het toch door het debiteren van Latijnse spreuken zijn? Quod erat demonstrandum als ik morgenvroeg opeens moddervet ben en van die kleine varkensoogjes heb, omgeven door een wand van vet.

In Belgie zijn we niet al te dik, maar we worden langzamerhand allemaal wat dikker. Als die evolutie zich voortzet, krijgen we serieuze problemen, maar er is gelukkig ook een trend om gezonder te eten en meer te sporten, bij ons valt het allemaal wel nog mee.

Als je door het ex oostblok reist, valt het op dat er daar, zeker vergeleken met een paar jaar terug, meer en meer dikke mensen door de straten flaneren. Het valt nog beter mee dan bij ons, maar ze halen ons body mass index gewijs met rasse schreden in. Wat erger is, bij hen zie ik nog geen gezonde eetcultuur. Grotere porties zijn betere porties, en vettere porties zijn des te beter. Ze halen ons in, en mits wat volharding, gaan ze dikker, vetter en bijgevolg meer puffend en zuchtend door het leven stappen dan wij Bourgondische Belgen.

Voor de mensen die het nog niet wisten, ik ben ook in China langsgeweest. Op het platteland aldaar zijn de mensen lenig en mager, van het harde werk en leven, en in de steden zijn de meeste volwassenen ook nog mager. Maar opeens hebben ze daar meer geld om beter en tegelijkertijd ongezonder (meer vet, suiker, vlees, zout, ...) te eten. Dat uit zich in de steden in dikke kindjes, op de Chinese treinen heb ik maar al te vaak gezien dat ouders hun enig kind niks kunnen verbieden. Het is een algemene opvoedingsregel om je kleine van 's ochtends vroeg tot s' avonds laat allerlei lekkers te geven, van vettig tot gesuikerd. Een zak chips als ontbijt is geen uitzondering in het klavertje vier van gezonde voeding van een Chinese kleine.

Als ze zo verder doen, zijn ze over een generatie vetter dan bij ons, en dan hebben ze ons alvast in 1 welvaarts categorie voorbijgestoken.

En dan heb je de Verenigde staten.

Als je een dik gat, maar dan echt wel een dik gat wil zien, is het nog altijd de place to be. Je komt met het vliegtuig in New York aan, je stapt van het vleigtuig, je ogen worden schoteltjes, en je pijnigt je hersenen hoe zo'n klein hoofdje zo'n gigantische massa gat kan rondnavigeren. Het is echt niet normaal, ik was in Brooklyn, en tjonge, tjonge, tjonge, wat heb ik daar dikke mensen gezien. Ik voelde me een anorexia patientje.

In de VS lijkt het er op dat je ofwel mager bent, ofwel supervet, en er lijken alsmaar meer mensen voor die tweede optie te kiezen. Hoe het komt dat de VS het sumo worstelen met 1 hotdog vinger in de neus niet domineert, ik heb er geen gedacht van.

Om een lang verhaal kort te maken, de ganse, o zo mooie wereld wordt er niet magerder op. Maar wie zonder zonde is, steke het eerste frietje...