Tjechen zijn vriendelijke mensen, zelfs als je tegenkomt in Polen en je vraagt of ze Pools zijn, maar als ze hun fles Praded bovenhalen, rep je dan als de gesmeerde bliksem weg. Praded (zo herinner ik me het toch) is een kruidenlikeur, waarop een serieus triestige oude man je aankijkt vanop het etiket, en sinds gisteren weet ik waarom hij zo kijkt. Hij weet al hoe je hoofd de volgende morgen zal voelen.

Je leest het goed, ik ben naar Polen gefietst, nadat ik nog langs het Tatra gebergte gepasseerd heb, om daar te proeven van de Goral keuken. Hun gerechten bestaan half uit look en half uit iets anders, en ik proef de look nu een paar dagen later nog. Ik heb in Polen na Krakow weer een stuk de trein genomen, en de tickets kopen (voor mezelf en mijn trouwe fiets), wat een avontuur was me dat weer. Tjonge, jonge, jonge. Naar 4 verschillende loketten en tweemaal naar de informacija balie hebben ze me gestuurd, tot ik zei "Genoeg, je gaat me nu een ticket geven of er zwaait wat. Weten jullie wel wie ik ben?", dat wisten ze niet, maar toch gaven ze me een ticket.

Ditmaal heb je de groetjes uit Bialystok, waar ik sinds lange tijd weer eens Nederlands heb kunnen spreken zoals het hoort, met 2 Vlaamse ingenieurs die hier voor een waterzuiveringsstation waren.

Mocht je me willen bezoeken, dat kan, dan moet je de komende dagen naar Bialowieza gaan, en dan kunnen we daar samen naar oude bomen en bizons kijken. Doen!